சர்வ ஜகத்திற்க்கும் ஈச்வரனே கர்த்தா

சர்வ ஜகத்திற்க்கும் ஈச்வரனே கர்த்தா 

ஈஸ்வரன் இந்த ப்ரபஞ்சத்தை ஸ்ருஷ்டி செய்து இருக்கிறான் என்கிறது உபநிஷத் ஸித்தாந்தம். அதேதான் பகவத்பாதாள் சொல்லியிருக்கக் கூடிய ஸித்தாந்தம். ஜகத்ஸ்ருஷ்டி பூமி, ஜலம், தேஜஸ், வாயு, ஆகாயம் ஆகிய பஞ்ச பூதங்களுடைய ஸ்ருஷ்டி. மீதி எல்லாம் இதனுடைய விகாரங்கள்தான். அதனால் ஈஸ்வரன் ஜகத்தை ஸ்ருஷ்டி பண்ணி இருக்கிறான் என்பதற்கு இந்த ஐந்து பூதங்களையும் ஸ்ருஷ்டி பண்ணினான் என்று அர்த்தம். ஒரு ஆட்சேபணை இருக்கிறது. என்ன ஆட்சேபணை என்று கேட்டால், ப்ருதிவி, ஜலம், தேஜஸ், வாயு இவற்றை ஸ்ருஷ்டி பண்ணினான் என்றால் ஒத்துக் கொள்ளலாம். ஆகாயத்தை யாராவது ஸ்ருஷ்டி பண்ண முடியுமா? ஆகாயத்தை எப்படி ஸ்ருஷ்டி பண்ணுவது? அங்கே எங்களுக்கு ஒரு ஆட்சேபணை என்பது ப்ரதிவாதிகளுடைய வாதம். ஆகாயத்தை ஈஸ்வரன் ஸ்ருஷ்டி பண்ணினான் என்பதை நாங்கள் ஒப்புக் கொள்ள மாட்டோம். ஏனெனில் ஆகாயம் என்பது என்றைக்கும் இருக்கக் கூடியது. நிர்மலமானது; நித்யமான பதார்த்தத்திற்கு ஸ்ருஷ்டி எப்படி? இல்லையப்பா ஆகாயம் ஸ்ருஷ்டி தான் என்று ஸ்ருதி சொல்கிறதே.

தஸ்மாத் வாஏ தஸ்மாத் |

ஆத்மன ஆகாசஸ் ஸம்பூத ||

பரமாத்மாவிலிருந்து ஆகாயம் உண்டாகிவிட்டது என்று ஸ்ருதி சொல்கிறபோது அங்கே ஏன் ஆட்சேபணை பண்ணுகிறார்கள்? ஆனால் அது மனதிற்கு யுக்திக்கு சரிவர மாட்டேன் என்கிறதே. ஸ்ருதி சொல்வதை எல்லாம் நாம் அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. ஸ்ருதியிலே எல்லாம் ரொம்ப விசித்ரமாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

ஓர் இடத்தில் ‘கல்’ எல்லாம் ஜலத்தில் மிதக்கிறது என்று சொல்லியிருக்கிறது. கல் எங்கேயாவது ஜலத்தில் மிதக்குமா? அப்போது அதற்கு வேறு ஏதாவது அர்த்தம் பண்ண வேண்டும். அதே மாதிரி ஆகாயம் ஈஸ்வரனிடமிருந்து ஸ்ருஷ்டி ஆகிவிட்டது என்பதற்கு வேறு ஏதாவது அர்த்தம் பண்ண வேண்டுமே ஒழிய அந்த அர்த்தத்தை அப்படியே எடுத்துக் கொள்ள முடியாது என்கிறது ஆட்சேபணை. ஏனெனில் ஒரு பதார்த்தத்தை ஸ்ருஷ்டி செய்யவேண்டுமானால் அதற்கு நாம் முன்பு சொன்ன மாதிரி மூலப் பொருள் வேண்டும். இப்போது ஒரு துணி இருக்கிறது. துணி நெய்யவேண்டுமானால் நூல்கள் வேண்டும். அந்த நூல்களைச் சேர்ப்பதற்கு ஒருவன் வேண்டும். நூல், அந்த நூல் சேருவது, சேர்க்கிறவன் ஒருவன் இப்படி இருந்தால் துணி என்கிற ஒரு பதார்த்தம் தயாராகும். அப்போது ஆகாயத்தை பண்ணுவதற்கு என்ன பொருள்கள்? என்ன சேர்க்க வேண்டும்? யார் சேர்க்கிறவன்? அது ஒன்றுமே இல்லையே. அப்போது ஆகாயம் உற்பத்தி ஆகிவிட்டது என்பதை நாங்கள் ஒப்புக் கொள்ள முடியாது என்பது வாதம். அப்போது சங்கரர் கேட்டார். ஆகாயமும் நித்யமாக இருக்கிறது. ப்ரம்மம் மாதிரி அதுவும் நித்யமாக இருக்கிறது என்று சொல்வதாக இருந்தால் அப்போது ஸ்ருதியிலே. “ஏகமேவாத்விதீயம்” என்று இருக்கிறது. ஸ்ருஷ்டிக்கு பூர்வத்தில் ப்ரம்மம் ஒன்றுதான் இருந்தது. வேறு எதுவும் இருக்கவில்லை என்று இருக்கிறது. இது ஆகாயம் ஒன்றுகூட இருந்திருந்தால் அப்போது ப்ரம்மம் ஒன்றுதான் என்கிற ஸ்ருதி வாக்யத்திற்குச் சரி வராதே. ப்ரம்மமும், ஆகாயமும் ஆக இரண்டு இருந்தது என்று சொல்லி இருக்கவேண்டுமே! அப்படி சொல்லவில்லையே!

“ஏகமே வாத்விதீயம்” இதற்கு என்ன சொல்கிறீர்கள்? அதற்கு வாதி சொல்கிறான்; இந்த மாதிரி வ்யவகாரம் லோகத்தில் உண்டு. எப்படி? ஒருவன் முதல் நாள் குயவன் வீட்டிற்குப் போனானாம். அங்கே வெறும் மண்தான் இருந்ததாம். மறுநாள் போனால் நிறைய பாத்திரங்கள் எல்லாம் தயாராகி இருந்ததாம். அப்போது அவன் சொல்கிறானாம், “நேற்றைக்கு நான் வந்தேன். மண்தான் இருந்தது. இன்றைக்கு நிறைய பாத்திரங்கள் ஆகிவிட்டதே” என்றானாம். மண்தானே இருந்தது என்கிற வார்த்தைக்கு மண் தவிர வேறு எதுவும் இருக்கவில்லை என்று அர்த்தமா? குயவன் இருந்தான். அந்தப் பானை செய்யக்கூடிய சாதனங்கள் எல்லாம் இருந்தன. பின்னே மண் ஒன்றுதான் இருந்தது என்ற வார்த்தைக்கு என்ன அர்த்தம்? மண்ணினால் உண்டாக்கக் கூடிய பொருள்கள் ஒன்றும் இருக்கவில்லை என்று அதற்கு அர்த்தம். மண்தான் இருந்தது என்கிற அவனுடைய வார்த்தைக்கு அந்த மண்ணினால் உண்டாகக்கூடிய பொருள் ஒன்றுமில்லை என்று அர்த்தம். அதே போல் “ஏகமே வாத்விதீயம்” என்பதற்கு ப்ரம்மாவினால் உண்டாகக்கூடிய பதார்த்தங்கள் ஒன்றும் இருக்கவில்லை என்று அர்த்தம். ஆகாயம் இருந்தாலும் அதற்கு ஒன்றும் பாதகமில்லை. அது ப்ரும்மாவினால் உண்டாகக் கூடிய பொருள் அல்லாததினாலே “ஏகமே வாத்விதீயம்” என்பதற்கு இந்த மாதிரி அர்த்தம் சொல்லவேண்டும். இன்னொன்று அவன் சொல்கிறான் “ஆகாசவத்ஸர்வகதஸ்ச நித்ய:” என்கிற ஒரு ஸ்ருதி இருக்கிறது. இந்த ப்ரம்மம் என்கிறது ஆகாயம் மாதிரி எல்லா இடத்திலேயும் இருக்கிறது. ஆகாயம் மாதிரி நித்யமாக இருக்கிறது என்பதாகும். ஆகாயம் மாதிரி நித்யமாக இருக்கிறது என்றால் அப்போது ஆகாயம் நித்யமாக இருக்கத்தானே வேண்டும். ஆகாயம் எல்லா இடத்திலேயும் இருக்கத்தானே வேண்டும். அப்போதுதானே ஆகாயம் மாதிரி என்று ப்ரம்மத்துக்கு ஆகாயத்தை உபமானம் சொல்ல முடியும். இப்படி இருக்கிறபோது நீங்கள் ஆகாயம் ப்ரம்மத்தினாலே உண்டாகிவிட்டது என்பது சரியில்லை என்பது ஆட்சேபணை. அதற்கு பகவத் பாதாள் ஜவாப் சொன்னார். முதலில் நீ கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் ஒன்று இருக்கிறது. ஸ்ருதியில் எல்லா ஸ்திதிகளிலேயும் கூட ஒரு பதார்த்தத்தை தெரிந்து கொண்டால் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரி ஆகும் என்று இருக்கிறது. இதுதான் “ஏகவிக்ஞானேன ஸர்வ விக்ஞானம்” என்று சாஸ்த்ரத்தில் சொல்கிறது.

ஒரு பொருளைத் தெரிந்து கொண்டால் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரி ஆகும் என்று உபநிஷத்துகளில் பல இடங்களில் சொல்லியிருக்கிறது. அந்த ஒரு பொருள் எது என்று கேட்டால் ப்ரம்மம் என்று சொல்லியிருக்கிறது. அதைத் தெரிந்து கொண்டால் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரி ஆகும். அது எப்படி? அதற்கு ஸ்ருதியிலேயே ஒரு த்ருஷ்டாந்தம் சொல்லியிருக்கிறது.

மண் இன்னது என்று தெரிந்து கொண்டால் மண்ணினாலே உண்டாகக் கூடிய எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரிதான். இதை நாம் ம்ருத்திக்கா அதாவது மண்தானே தெரியும் என்று சொல்வோம். காரணத்தைத் தெரிந்து கொண்டால் காரியத்தை தெரிந்து கொண்ட மாதிரி ஆகும். அதற்கு அது அர்த்தம். அப்போது ப்ரம்மத்தை தெரிந்து கொண்டால் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரி என்றால் ப்ரம்மம் எல்லாவற்றுக்கும் காரணமானால்தானே அந்த வார்த்தை சரி ஆகும். இந்த ஆகாயம் என்பதற்கு ப்ரம்மம் காரணம் அல்ல என்று சொன்னால் அப்போது ப்ரம்மத்திலிருந்து எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரி எப்படி ஆகும்? அப்போது ஸ்ருதியினுடைய அந்த வார்த்தை பொய்யாகாதா? நீ ஆகாயம் என்பது ப்ரம்மத்தினாலே உண்டாகவில்லை என்று சொல்வதாக இருந்தால் அப்போது ப்ரம்மத்தை தெரிந்து கொண்டால் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்ட மாதிரி ஆகும் என்ற அந்த வார்த்தை பொய்யாகி விடுமே. வேத வாக்யத்திற்கு நாம் அப்ராமாண்யத்தை எப்படி சொல்ல முடியும்? அதனால் முதலில் இதை கவனிக்க வேண்டும். “ஏகவிக்ஞானேன ஸர்வ விக்ஞான ப்ரதிக்ஞா” ஸ்ருதியிலே எது சொல்லி இருக்கிறது. அந்த ப்ரதிக்ஞாவை உண்மையாக்க வேண்டும் என்று சொன்னால் இந்த எல்லாமே ப்ரம்மத்தினாலே உண்டாகி விட்டது என்று ஒப்புக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். அப்போது தான் அந்த ப்ரதிக்ஞை சரியாகும். அது உண்மையாகும். இல்லாவிடில் அந்த ப்ரதிக்ஞை பொய்யாகிவிடும். அதை நாம் பொய் ஆக்கக்கூடாது. இது ஒரு யுக்தி.

இன்னொன்று சொன்னார். வேதவியாசர் சொன்னார் பகவத்பாதாள் அதை விஸ்தாரம் பண்ணினார். இந்த உலகத்தில் எதெல்லாம் வேறு என்று தெரிகிறதோ அதெல்லாம் உண்டான பொருள். ப்ருதிவியைவிட ஜலம் வேறு. ஜலத்தைவிட தேஜஸ்வேறு. அதைவிட வாயுவேறு. அதைவிட ஆகாயம் வேறு. எதெல்லாம் வேறு வேறு என்று நாம் சொல்கிறோமோ அதெல்லாம் உண்டான பதார்த்தம் தான். ஆகாயம் ப்ருதிவியாதிகளும் வேறு எறு சொன்னால் அதுவும் உண்டான பதார்த்தம் என்று சொல்லத்தான் வேண்டும். அப்படியானால் ஆகாயத்தோட ப்ரம்மம் வேறு அப்படி என்று வ்யவகாரம் பண்ணினால் ப்ரம்மம் உண்டாகி விட்டது என்று சொல்கிறீர்களா? என்று கேட்டான் அவன். வேறு என்று சொன்னால் அது உண்டாகிவிட்டது என்று சொல்கிற பக்ஷ்த்தில் ஆகாசத்திலிருந்து ப்ரம்மம் வேறு. அப்போது ப்ரம்மம் உண்டாகிவிட்டது என்று அர்த்தமா? அப்போது அவர் சொல்கிறார் ஆகாயத்தை விட பிரம்மம் வேறு என்று சொல்ல முடியாது. அப்படிச் சொல்ல முடிந்தால் அவன் கேள்வி சரி. அப்படி சொல்லவே முடியாது. ஏனென்றால் காரணம் காரியத்தைவிட வேறு என்று சொல்லமுடியாது. மண்ணினுடைய காரியம் பானை ஆனதினால் மண், பானையிலிருந்து வேறு என்று சொல்லமுடியாது. ப்ரம்மம் எல்லாவற்றுக்கும் காரணமானதினாலே ப்ரம்மம் இதைவிட வேறு என்று சொல்ல முடியாது. அதனால் ப்ரம்மத்தை மட்டும் இதைவிட வேறு என்று சொல்ல முடியாது. மீதி எல்லாப் பதார்த்தங்களும் அதைவிட இது வேறு இதைவிட அது வேறு என்று இருக்கிறதினால் வேறு என்று எதெல்லாம் சொல்கிறோமோ அதெல்லாம் உண்டான பதார்த்தம் தான். இந்த வ்யக்தியைக் வைத்துக் கொண்டு ஆகாயம், ப்ருதிவியாதிகளோடு வேறு என்கிற வ்யவகாரம் இருக்கிறதினால் ஆகாயம் உண்டான பதார்த்தம்தான். அதில் சந்தேகம் இல்லை. தவிர “ஏகமேவாத்விதீயம்” என்கிற ஸ்ருதி இருக்கவே இருக்கிறது.

ஸ்ருஷ்டி ஆதியிலே ஸ்ருதிப்படி ப்ரம்மம் பரமாத்மா தவிர வேறு எதுவும் இருக்கவில்லை என்கிற வ்யவகாரம் இருக்கிறது. அப்போது இன்னொன்று ஆகாயம் என்பது இருந்தால் அது ஸ்ருதிக்கு சரிவராது. அதில் அந்த ஸ்ருதிக்கு நான் ஒரு மாதிரி அர்த்தம் சொல்லிவிட்டேனே என்கிறார் அவர். அந்த குயவன் த்ருஷ்டாந்தத்ததை வைத்துக் கொண்டு சொன்னேன். நேற்றைக்கு மண் ஒன்றுதான் இருந்தது. இன்று நிறைய பாத்திரங்கள் வந்து இருக்கின்றன. அப்போது மண் ஒன்றுதான் இருந்தது என்பதற்கு வேறு ஒன்றும் இருக்கவில்லை என்கிற அர்த்தம் இல்லை. மண்ணினால் உண்டானது அது அங்கே இல்லை என்றுதானே அர்த்தம்? அதேமாதிரி “ஏகமே வாத்விதீயம்” என்பதற்கு ப்ரம்மத்தினுடைய காரியங்கள் இல்லை என்று அர்த்தமே தவிர ஆகாசம் இல்லையென்ற அர்த்தம் வராது.

பகவத் பாதாள் சொன்னார் இந்த உலகத்தில் இருக்கிற வ்யவகாரத்தை ஸ்ருதியிலே கொண்டு வர முடியாது. உலகத்திலே நாம் எப்படி எல்லாமோ பேசலாம். இங்கு லௌகீக வ்யவகாரம் மாதிரி ஸ்ருதியிலே நீ சொல்வதற்கு சாத்யம் இல்லை. ஸ்ருதி என்பது ஏகம், ஏவ, அத்வித்யம் என்று மூன்று பதங்கள் சொல்லியிருக்கிறது. ஒரு பதம் போதும் ஏகம் ஒன்று. ஒன்றுதான் வேறு இல்லை. அப்போது மூன்று பதங்கள் சொல்ல வேண்டுமா? மூன்று சொல்லத் தேவையில்லையே? ஏகம், ஏவ, அத்வீதீயம் என்கிற மூன்று பதங்களை அழுத்தி ஸ்ருதி வாக்யம் சொன்னதினால் ப்ரம்மத்தைத் தவிர வேறு எந்த பொருளும் இல்லை என்று சொல்வதுதான் அந்த ஸ்ருதி வாக்யத்திற்கு சரியான அர்த்தம். அதைவிட்டு அந்த த்ருஷ்டாந்தத்தை வைத்துக் கொண்டு சொன்னால் அதற்கு அந்த மூன்று பதங்கள் தேவையில்லை.

அதனால் “ஏகமே வாத்விதீயம்” என்கிற ஸ்ருதி ஈஸ்வரனைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை என்று ஸ்பஷ்டமாகப் போதிக்கிறது. அப்போது இன்னொன்று சொன்னான் அவன் “ஆகாசவத் ஸர்வகதஸ்ச நித்ய:” என்று ஒரு வாக்யம் இருக்கிறதே ப்ரம்மாவும் ஆகாயம் மாதிரி நித்யமாய் இருக்கிறது என்று. அதற்கு என்ன சொல்கிறீர்கள்? என்று கேட்டான். அதற்கு ஆகாயம் மாதிரி என்றால் இங்கு நான் த்ருஷ்டாந்தங்கள் சொல்கிறபோது த்ருஷ்டாந்தம் பூரா பூரா அதற்கு சமம் என்று சொல்லமுடியாது. ஒரு அளவுக்குத்தான் அந்த இரண்டிற்கும் ஸாம்யம் இருக்கிறது. அதற்கு பகவத்பாதாள் ஒரு அழகான த்ருஷ்டாந்தம் சொன்னார். ஒருவன் சொன்னானாம். சூரியன் ஓடுகிறான். எப்படி என்று கேட்டால் இராமர் தனுஸிலிருந்து பாணத்தை விட்டால் அந்த பாணம் எவ்வளவு வேகமாகப் போகுமோ அவ்வளவு வேகமாக சூரியன் போகிறான் என்று சொன்னான். சூரியனுடைய வேகத்திற்கும் பாணத்தினுடைய வேகத்திற்கும் சம்பந்தம் இருக்குமா? சூரியனுடைய வேகம் எவ்வளவு? ஒரு பாணம் இராமன் விட்டால் கூட எவ்வளவு வேகத்திற்குப் போகும்? அப்போது என்ன அர்த்தம்? சீக்கிரம் போகிறது என்று அர்த்தம். சூரியன் ரொம்ப சீக்கிரமாகப் போகிறான் என்கிற அர்த்தமே ஒழிய வாஸ்தவமாக பாணம் எவ்வளவு வேகத்தில் போகிறதோ அவ்வளவு வேகத்தில்தான் சூரியன் போகிறான் என்கிற அர்த்தம் இல்லை. ரொம்ப சீக்கிரம் போகிறான் என்று அர்த்தம். அதே மாதிரி ஆகாயம் என்பதும் நித்யம். அதே போல் ப்ரம்மம் நித்யம் என்கிற அர்த்தம் இல்லை. ஆகாயம் என்பது மீதி பதார்த்தங்களை விட எப்படி நித்யமோ அந்த அளவுக்குத்தான் அதை நாம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். மீதி ப்ருத்வியாதி களெல்லாம் எவ்வளவு சீக்கிரம் நாசமாகிறதோ அவ்வளவு சீக்கிரம் அது நாசமாவதில்லை. இதெல்லாம் ஆனதற்கு பிறகுதான் அதனுடைய நாசம். முதலில் ப்ருதிவி, அப்புறம் ஜலம், பிறகு தேஜஸ், அப்புறம் வாயு, அப்புறம்தான் ஆகாயத்தினுடைய நாசம். அதனால் ப்ருதிவியாதிகளை விட ஆகாயம் ரொம்ப நாள் இருக்கக்கூடியது. அதை வைத்துக் கொண்டு ஆகாயம் மாதிரி ப்ரம்மா நித்யம் என்று சொல்லியிருக்கிறதே ஒழிய, ஆகாயமும் ப்ரம்மமும் ஒன்றுதான் என்கிற அபிப்ராயத்தை சொல்லவில்லை எப்படி பாணமும் சூர்யனும் ஒன்றுதான் என்று சொல்ல முடியாதோ அதே மாதிரி ஆகாயம் நித்யம் என்கிற வார்த்தைக்கு அர்த்தம் அது ரொம்ப நாள் இருக்கக் கூடியது. தேவதைகள் நித்யமானவர்கள் என்று உண்டு. நித்யமானவர்கள் என்றால் பிரம்மம் மாதிரி இல்லை. நம்மைவிட ஜாஸ்தி நாள்கள் இருப்பார்கள் என்று அர்த்தம். ஏனெனில் நம்முடைய ஸம்வத்ஸரம் (வருஷம்) அவர்களுக்கு ஒரு நாள். அவர்கள் ஒரு வருஷம் இருந்தார்கள் என்றால் நமக்கு அது 365 வருஷம். அந்த மாதிரி அவன் நூற்றுக்கணக்கான வருஷங்கள் இருப்பார்கள் என்றால் நம் கணக்கில் அது லக்ஷக்கணக்கான வருஷங்கள் என்று அர்த்தம். அதை வைத்துக் கொண்டு அவர்கள் அமர்த்ய “அமரா நிர்ஜரா தேவா:” அமர்த்ய அம்ருதாந்தஸ என்று தேவதைகள் அமரர்கள் எனக்கூறப்படுவர்.

அவர்களுக்கு மரணம் இல்லை என்றால் என்றைக்கும் இல்லை என்று அர்த்தம் இல்லை. நம் மாதிரி சீக்கிரம் போக மாட்டார்கள். அவர்கள் ரொம்ப நாட்கள் இருப்பார்கள். நம்முடைய இராமாயணம் பார்த்தால் தசரதர் சொல்கிறார் எனக்கு 60 ஆயிரம் வருஷத்துக்கு அப்புறம் பிறந்தவர் ராமன் என்று.

இந்தக் காலத்தில் பலபேருக்கு அது நம்பிக்கை வராமல் இருக்கலாம். எனக்கு ராமாயணத்தில் நம்பிக்கை இருக்கிறது. அப்போது 60 ஆயிரம் வருஷம் தசரதர் இருந்தார் என்பது தீர்மானம் .

தசவர்ஷஸஹஸ்ராணி
தசவர்ஷ சதாநிச |
ராமோராஜ்யம் உபாஸித்வா
ப்ரம்ஹலோகம் ப்ரயாஸ்யதி ||

11000 வருஷம் ராமர் ராஜ்ய பாலனம் பண்ணினார் என்று ராமாயணம் ஸ்பஷ்டமாகவே சொல்லி இருக்கிறது. அதனால் நமக்கே இவ்வளவு ஆயுள் இருக்கிறபோது அவர்களுக்கு இன்னும் கூட ஆயுள் இருக்கும். அதை வைத்துக் கொண்டுதான் அமரா: அமர்த்யா: என்று சொல்கிறார்களே ஒழிய வாஸ்தவமாக அவர்களுக்கு மரணம் இல்லை என்கிற அர்த்தம் இல்லை. அதே மாதிரிதான் ஆகாயம். ஆகாயம் நித்ய: என்பதற்கு ரொம்பநாள் இருக்கக் கூடியது என்றுதான் அர்த்தம். ஆகையினாலே இந்த ஆகாசத்தை நித்யம் என்று நாம் சொன்னால் “ஏக விக்ஞானேன ஸர்வ விக்ஞான ப்ரதிக்ஞா” என்கிற ஸ்ருதியில் சொன்னது பொய்யாகிவிடும். அதனால் நாம் ஆகாயத்தை அநித்யம் என்று ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும். பின்னே எதெல்லாம் வேறாக தெரிகிறதோ அதெல்லாம் அநித்யம் என்கிற ஒரு வ்யக்தி இருக்கிறதினால் ஆகாசமும் மீதி பதார்த்தங்களும் வேறு என்கிற ஒரு வ்யவகாரம் இருக்கிறதிலே அதை வைத்தும் ஆகாயத்தை நாம் அநித்யம் என்று வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். எல்லாவற்றுக்கும் முக்கியமாக ஸ்ருதியில் ஆகாயத்தை உற்பத்தி ஸ்பஷ்டமாக சொல்லி இருக்கிறது “தஸ்மாத்வா ஏதஸ்மாத் ஆத்மனஆகாச ஸம்பூத” என்கிற மாதிரி ஸ்ருதியிலே இன்னும் நிறைய இருக்கிறது.

“ஏதஸ்மாஜ் ஜாயதே |
ப்ராணோ மனஸ் ஸர்வேந்த்ரியாணிச
கம் வாயுர் ஜோதிராப:
ப்ருதிவீ விஸ்வஸ்ய தாரிணீ ||

‘கம்’ என்றால் ஆகாயத்திற்குப் பெயர். கம், வாயு: ஜோதி: ஆப: ப்ருதிவி ஒவ்வொரு உபநிஷத்திலேயும் தஸ்மாத் ஜாயதே தஸ்மாத் என்பது தைத்ரிய ஸ்ருதி ஏதஸ்மாத் ஜாயதே ப்ராண: என்கிறது முண்டக ஸ்ருதி. இந்த மாதிரி ஒவ்வொரு ஸ்ருதியிலும் ஆகாயத்திற்கு உற்பத்தியை ஸ்பஷ்டமாக சொல்லி இருக்கிறதினால் நாம் ஆகாயத்தை உத்பன்னமானது அல்ல என்பது சரியில்லை. அவன் முதலில் கேட்டான். ஒரு பதார்த்தம் ஸ்ருஷ்டி ஆகவேண்டுமானால் அதற்கு வேண்டிய மாதிரி இன்னொரு பதார்த்தம் வேண்டும். இரண்டையும் சேர்க்க வேண்டும். சேர்க்கிறவன் ஒன்று இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அது ஆகும். இது பட்டம் பண்ணுவதற்கு நூல்கள் சேரவேண்டும். நூல்கள் சேர்ப்பதற்கு ஒருவன் வேண்டும். அந்த மாதிரி ஆகாயத்துக்கு ஒருவன் வேண்டும். அந்த மாதிரி ஆகாயத்திற்கு என்ன இருக்கிறது என்று கேட்டான். பட்டம், கடம் அந்த மாதிரி இடத்தில் இருக்கிறதற்கு எல்லா இடத்திலேயும் அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்கிற நியமம் ஒன்றும் கிடையாது. சில இடங்களில் அதனுடைய அவயவங்களைச் சேர்த்தால்தான் பதார்த்தம் (பொருள்) உண்டாகும் என்பதைப் பார்த்துவிட்டு எல்லா இடத்திலேயும் அவயவங்களைச் சேர்த்தால்தான் அது உண்டாகும் என்று சொல்வதற்கு அவகாசம் இல்லை. பாலினால் தயிர் ஆகிறது. இதில் என்ன என்ன சேர்கிறது. யார் சேர்க்கிறார்கள். சேர்க்கிறவனும் இல்லை சேருகிறதும் இல்லை. பால் அப்படியே தயிர் ஆகவிட்டது. அவ்வளவுதான். அதனால் நீ சொல்கிற வ்யக்தி எல்லா இடத்திலேயும் சரிவராது. அதனால் ஈஸ்வரன் இந்த ஆகாயத்தை ஸ்ருஷ்டி பண்ணினான் என்பதை ஒப்புக் கொள்வதில் ஆட்சேபணை இல்லை. கடைசியிலே இன்னொரு கேள்வி கேட்டான் அவன். ஒரு பதார்த்தம் உண்டாகவில்லை என்று சொன்னால் அது உண்டாவதற்கு முன்னால் அந்த பதார்த்தத்தினுடைய காரியங்கள் ஒன்றும் இருக்காது. அதாவது பானை உண்டாகவில்லை என்றால் பானையினாலே ஜலம் கொண்டு வருவது போன்ற காரியம் ஒன்றும் நடக்காது. தயிர் உண்டாகவில்லை என்றால் தயிர் இல்லை சாப்பிடமுடியாது. தயிரால் ஏற்படக்கூடிய காரியம் ஒன்றும் நடக்காது. ஆகாயம் உற்பத்தி ஆவதற்கு முன்னால் என்ன காரியம் நடக்கவில்லை? ஆகாயம் உற்பத்தி ஆவதற்கு அப்புறம் என்ன காரியம் நடந்தது? அதற்கு பகவத் பாதாள் சொன்னார் இப்போது ஆகாயம் உண்டானதினால் எல்லாம் ஆகாயத்தில் போக முடிகிறது. அப்போது யாருக்கும் போகமுடியவில்லை. அதையே வைத்துக் கொள்ளேன். ஆகாயம் உண்டானதினால் ஆகாயத்தில் யாராவது போய்க் கொண்டு இருந்தார்களா? அந்த மாதிரி யாருக்கும் போக முடியவில்லை. அதையே வைத்துக் கொள். எந்தக் காரியம் ஆகாயம் உற்பத்தியானதற்கு அப்புறம் நடந்ததோ அந்தக் காரியம் முன்பு இருக்கவில்லை. அதனால் அந்த ஆட்சேபணைக்கும் அவகாசம் இல்லை. அதேமாதிரி ஆகாயத்திற்கு நாம் உற்பத்தியை சொல்வதாக இருந்தால் ஸ்ருதியை ஸமர்த்தனம் பண்ணின மாதிரி ஆகிவிடும் என்கிற ஒரு லாபம் “எகவிக்ஞானேன ஸர்வ விக்ஞான” பிரதிக்ஞையை சரியாக சரிப்படுத்தின மாதிரி ஒரு லாபம். ஈஸ்வரனுடைய ஸர்வஜகத் ஸ்ருஷ்ட்யத்தை ஸமர்த்தனம் பண்ணின ஒரு லாபம். இத்தனை இருக்கிறபோது உன்னுடைய லௌகீகமான ஒரு யுக்திக்கு சரிவரவில்லை என்பற்காக ஆகாயம் உற்பத்தி ஆகவில்லை என்று சொல்வது ரொம்பவும் பிசகு.

இது எல்லாவற்றையும் வைத்துக் கொண்டு பார்த்தால் நாம் ஆகாயத்திற்கு உற்பத்தியை சொல்வதுதான் சரி. அப்போதுதான் ஸ்ருதிக்கு ப்ராமாண்யம் சொன்ன மாதிரி ஆகிவிடும். நாம் ஸ்ருதி ப்ராமாண்ய வாதிகள். ஸ்ருதியில் என்னவெல்லாமோ இருக்கிறது. ஜலத்தில் கல் மிதக்கிறது என்று எல்லாம் இருக்கிறது. அதுமாதிரி இதை வைத்துக் கொள்ள முடியாது. அது அர்த்தவாத வாக்யம். இது அர்த்த வாதம் இல்லை. அர்த்த வாத வாக்யத்திற்கு வேறுவிதமாக ப்ரத்யக்ஷமாக விரோதமாக இருந்தால் அதற்கு வேறு அர்த்தம் சொல்லியிருக்கிறது. கல் ஜலத்தில் மிதக்கும் என்பது ப்ரத்யக்ஷ விருத்தமானதினால் அதற்கு வேறு விதமான அர்த்தத்தைக் சொல்லவேண்டும். இங்கே அந்த மாதிரி ப்ரத்யக்ஷ விரோதம் ஒன்றும் இல்லை.

ஆகாயம் ஈஸ்வரனாலே ஸ்ருஷ்டி ஆகிவிட்டது என்றால் அங்கே ப்ரத்யக்ஷ விரோதம் என்பது ஒன்றும் இல்லை. இந்த ஆகாச ஸம்பூத: என்கிற வாக்யத்திற்குச் சரியான அர்த்தத்தைத்தான் நாம் பண்ண வேண்டும். அப்போது ஆகாயத்தின் உற்பத்தியை சொல்லத்தான் வேண்டும். ஸர்வ ஜகத்திற்கும் ஈஸ்வரன் கர்த்தா என்பதிலே எந்தவிதமான ஆட்சேபணையும் இல்லை. ஆகாயத்திற்கும் ஸ்ருஷ்டி இருக்கிறது. ஆகாச வத்ஸர்வகதஸ்ச நித்ய: என்பதற்கெல்லாம் அர்த்தத்தை சொல்லியாகிவிட்டது. அதனால் இந்த உபநிஷத் சித்தாந்தத்தை இந்த வேதாந்த சித்தாந்தத்தை நாம் சரியாக எடுத்துக் கொண்டு அதே மாதிரி மனனம் பண்ணி க்ருதார்த்தர்கள் ஆகவேண்டும். இந்த சித்தாந்தத்தை வேத வ்யாஸரும், பகவத் பாதரும் ரொம்ப விஸ்தாரமாகச் சொல்லி நமக்கு பரமானுக்ரஹம் பண்ணினார்கள். அந்த மகான்களை நான் மனதிலே நமஸ்காரம் பண்ணி இந்த ப்ரவசனத்தை இங்கு முடிக்கிறேன்.