தர்மமே துணையாகும்

தர்மமே துணையாகும்

அந்திய காலத்தில் நம் கூட வருவது எது? பணம் முதலியவை வீட்டிலேயே தங்கி விடுகின்றன. ஸ்நேஹிதர்களும் பந்துக்களும் மயானம் மட்டும் வந்து திரும்பி விடுகிறார்கள். அதற்கப்பாலோ? இவன் செய்த புண்ணிய பாபங்கள் மாத்திரம் இவனைப் பற்றிக் கொண்டு பின் தொடருகின்றன.

அர்தாம் க்ருஹே நிவர்தந்தே ச்மசானே மித்ரபாந்தவா: |
ஸுக்ருதம் துஷ்க்ருதம் சைவ கச்சந்தமநுகச்சதி ||

ஆதலால் புண்ணிய பாபங்களையறிந்து புண்ணியத்தை செய்ய வேண்டும், பாபத்தை விலக்க வேண்டும். நாம் நல்லதையே செய்து கொண்டிருந்தால் நாம் நன்மையடைகிறோமென்பது மாத்திரமல்ல, நம்மைப் பின்பற்றி சிலரேனும் நன்மை பெறுவார்கள். கெட்டவர்களும் கால அளவில் நன்மையான வழிக்குத் திரும்புவார்கள். ஜனங்களுக்கு உலக ஸுகங்களைப் பற்றியும் ஸுக ஸாதனங்களைப் பற்றியும் உபதேசிப்பதற்கு இதர தேசத்தார் பலர் இருக்கிறார்கள். நம் தேசத்திலும் அநேகர் இருக்கிறார்கள். அவ்வுபதேசங்களெல்லாம் ஆசையைப் பெருக்கி மனதுக்கு கலக்கத்தை உண்டு பண்ணுவதற்குத்தான் பிரயோஜனம். ஆசையைப் பெருக்கிக் கொண்டு போனால் உலகத்திலுள்ள சாமான்கள் முழுவதும் கிடைத்தாலும் போதாது. மேன்மேலும் அதிகம் வேண்டும் என்றே தோன்றும். அது மிகவும் கஷ்டம். இவ்வளவு போதும் என்று ஒரு தீர்மானம் நாமே செய்து கொள்ள வேண்டும். நாம் இங்கிருந்து புறப்படும் போது கூட வராத பதார்த்தங்களுக்காக இவ்வளவுதான் பாடுபடுகிறதென்று ஒரு வியவஸ்தை வேண்டாமா? நிரதிசயமாய் ஆத்ம ஸுகம் ஒன்றிருக்க அதைப் பெற நாம் பிரயத்தினம் செய்ய வேண்டாமா? நம் புத்தி அதில் கொஞ்சமேனும் செல்லுகிறதா? சாஸ்த்ரத்தை நம்பாதவர்களுக்கும், நம்பி அனுஷ்டிக்காதவர்களுக்கும், அவ்விஷயமாகச் சொல்லித் தருவது எப்படி? ஆகையால் சாஸ்திரத்தில் நம்பிக்கையுள்ள சிலராவது தர்மானுஷ்டானத்தை நழுவ விடாமல் நன்கு பரிபாலித்து வந்தால், அவர்களுக்கும் க்ஷேமமுண்டு. அவர்களைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் க்ஷேமமுண்டு. லோகத்திற்கே க்ஷேமமுண்டு. அவ்வித தர்மாசார சீலர்கள் ஜாஸ்தியாக ஜாஸ்தியாக ஸகல ஜனங்களுக்கும் கஷ்ட நிவாரணம் ஏற்படும். இவ்விதம் தங்கள் தங்கள் ஜாதி குலாசாரங்களைப் பரிபாலித்துக் கொண்டு தங்கள் தங்கள் ஸ்வதர்மங்களை அனுஷ்டித்து வருவதே குரு ஸேவையாகும். இதுவே அவருடைய ப்ரீதிக்கு ஹேதுவாகும். குரு ப்ரீதியடைந்தால் ஸகலவிதமான அபீஷ்ட ஸித்தியும் ஏற்படும். ஸத்குருப் பிரஸாதத்தால் எல்லாருக்கும் ஆஸ்திக்ய புத்தி துருடமாக ஏற்படவேண்டுமேன்று பிரார்த்திக்கிறோம்.

படிப்பும் பணமும் எல்லாருக்கும் ஞானம் வேண்டுமென்கிற எண்ணமும் இருக்கிறது. ஸுகம் வேண்டுமென்கிற எண்ணமும் இருக்கிறது. ஆனால் ஞானம் என்றால் என்ன? ஸுகம் என்றால் என்ன? என்று யாரும் விசாரிப்பது கிடையாது. ஒரு சின்ன ஸம்பந்தத்தைப் பெரியோர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

வித்யா தததி வினயம் விநயம் விநயாத்யாதி பாத்ரதாம் |

பாத்ரத்வாத்பமாப்னோதி தனாத் தர்ம தத: ஸுகம் ||

மோக்ஷத்தையாவது அதற்கு ஸாதகமான ஆத்மக்ஞானத்தையாவது இங்கே சொல்லவில்லை. ஸாமான்யமான வித்யையை குறித்தே சொல்கிறார். "வித்யை கிரமப்படி அப்பியஸிக்கப்பட்டால் வணக்கமேற்படும். வணக்கமிருந்தால் நல்ல யோக்கியதையேற்படும். யோக்கியதையுள்ளவர்களை ஜனங்கள் வெகுவாக ஆதரிப்பதால் பணம் கிடைக்கும். பணத்தைச் சரியானபடி உபயோகித்தால் தர்மம் கிடைக்கும். தர்மம் ஸித்தித்தால் ஸுகம் ஏற்படும்" என்று சொல்கிறார். இந்த ஸ்லோகத்திலிருந்து நாம் முக்கியமாய் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயங்கள் இரண்டு. அதாவது, வித்யை சரியாக இருந்தால் விநயம் இருக்குமென்பது, தர்மமே ஸுகஸாதனம் என்பதும் இதிலிருந்து விநயத்தையேற்படுத்தாத படிப்புக்கு வித்யையென்று பெயர் பொருந்தாதென்பதும் நன்றாகத் தெரிகிறது. அநேக விதமான இக்காலத்திய வாசிப்பே வித்யை என்று சொல்லிக் கொண்டும் அவ்வாசிப்பையேற்படுத்திவிடும் ஸ்தலங்களுக்கு வித்யாசாலைகளென்றும் வியவஹாரம் இருந்தபோதிலும், அவற்றில் வாசித்து வெளியேறினவர்கள் விநய ஸம்பன்னர்களாக இருக்கிறார்களா என்று கவனித்துப் பார்த்தால், அந்த வியவஹாரம் எவ்வளவு தூரம் நியாயம் என்பது வெளிப்படும். வித்யா விநய ஸம்பத்து மூலமாகக் கிடைத்த தனம்தான் தர்மத்திற்கு உபயோகப்படுமென்பதும் இந்த சுலோகத்திலேயே தெரிகிறது. தகப்பனாருக்கு ஸம்ஸ்கிருதத்தில் பிதா என்று பெயர். பையனைப் பரிபாலனம் செய்கிறபடியால் அந்தப் பெயர் ஏற்பட்டது. இப்பொழுதுள்ள அநேகத் தகப்பனார்கள் தங்கள் மக்களைப் பரிபாலிக்கிறார்களாவென்று கவனித்துப் பார்க்க வேண்டும். எது குழந்தைகளுக்கு வாஸ்தவமாக அனுகூலமோ அதைச் செய்து கொடுப்பவர்களல்லவா அவர்களைப் பரிபாலிக்கிறார்களென்று சொல்லலாம்? அவர்கள் ஆசாரத்தைக் கெடுத்து ஆஹாரத்தைக் கெடுத்து எப்படியாவது பணம் ஸம்பாதித்தால் போதுமென்ற ஒரே நோக்கத்துடன் பணத்திலுள்ள ஆசையால் பையன்களைக் கெடுக்கிற தகப்பனார்களைப் பிதாக்கள் என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்? வாஸ்தவத்தில் இந்தத் தகப்பனார்களை உதாஸீனம் செய்வதும் வெறுப்பதும் ஸஹஜமாகி விட்டது. அவன் எப்படியிருந்தாலும் இருக்கட்டும். எங்கேயாவது பணம் ஸம்பாதித்தால் போதும் என்று நினைக்கின்ற தகப்பனார்களும் இருக்கிறார்கள். பணத்தினால் ஸாக்ஷாத்தாக ஸுகம் உண்டாகிறதும் கிடையாது. ஒரு மனுஷ்யனுக்கு வேண்டிய மட்டில் பணமிருந்தாலும், அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு ஸாமக்கிரியைகள் வாங்கி சமையல் செய்து சாப்பிட்டாலொழிய பசி நிவிருத்தியாகாது. அதே மாதிரி தனத்தால் ஸாக்ஷாத்தாக ஸுகமடைய முடியாது. தனத்தால் ஸுகமடைய தர்மம் மார்க்கமாக இருக்கிறது. தர்மமென்றால் என்ன ஸுகமென்றால் என்ன என்பதை முதலில் நன்கு விசாரித்துத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். தர்மத்தையும் வாஸ்தவமான ஸுகத்தையும் தெரிந்து கொள்வதற்கு சாஸ்த்ர பரிச்சயம் அவசியம் செய்ய வேண்டும். அல்லது சாஸ்திரமறிந்த சிஷ்டர்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஜகத்தின் நியமனம்:

தர்மம்தான் உலகம் முழுமையினுடையவும் இருப்புக்குக் காரணமாயிருக்கிறது:

தர்மோ விச்வஸ்ய ஜகத: ப்ரதிஷ்டா |

என்று சொல்லப்படுவதால் தர்மம் என்பது பகவானுடைய ஸ்வரூபமேயாகிறது. அதை நாம் உபயோகப்படுத்தி ஒரு பலனையடைய வேண்டுமென்று நினைத்தால் அவருடைய ஆக்ஞா ரூபமான சுருதி ஸ்மிருதி முதலிய சாஸ்திரங்களில் சொல்லியபடி நடந்தால்தான் ஸாத்யமாகும். நித்தியமாக ஒரு நியமம் இல்லாத பக்ஷத்தில் ஜகத்தில் எந்தக் கார்யமும் ஸாத்யமில்லை. இவ்வுலகில் கண்ணால் பார்க்கின்ற நுட்பமான பொருள்களில் மிகவும் சிறியது தூசி. அந்த மண் தூசிகூட ஆகாயத்தில் தங்காமல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கீழே வந்து விழுகிறது. மழையடிக்கும்போது மண்தூசி தங்குகிறதா? ஒரு மண்தூசிகூட தங்க முடியாத ஆகாசத்தில் நிராதாரமாக இந்த கனமான பூமி எவ்விதம் தங்கி நிற்கிறது? பூமியை ஆதிசேஷனும், அஷ்டதிக்கு யானைகளும் தாங்கினும், அவையும் சேர்ந்து யாவும் ஆகாசத்திலல்லவா நிற்கின்றன? நாம் காண்கின்ற இந்த பூமி விசாலமான ஸமுத்திரத்தின் மீது மிதக்கின்றது. தண்ணீரில் நாம் ஒரு சிறு கல்லைப் போட்டாலும் உடனேயே அடியில் போய் விடுகிறது, மேலே மிதப்பதில்லை. இவ்வளவு காடு மலைகளுடன் அதிக கனமான பூமியை ஸமுத்திர ஜலத்தின் மேல் அமைத்து அது கீழே மூழ்கிப் போகாமல் ஆகாயத்தில் நிறுத்துவது என்றால் இதை ஸ்ருஷ்டித்த பகவானின் பெருமை எப்படிப்பட்டது? அவருடைய கட்டுப்பாடாயிருக்கிற தர்மத்திற்கு கட்டுப்பட்டே ஜகத்தில் ஸகல கார்யங்களும் நடக்கின்றன. நாம் உட்கார்ந்திருக்கிற இந்த பூமி கீழே போகாமல் பாதுகாப்பதும், அந்தரிக்ஷம் சந்திர ஸூர்ய நக்ஷத்ராதிகளுடன் விளங்கிக் கொண்டு நமக்கு நன்மை செய்து வருவதும், ஆகாசம், திக்குகள், பூமி, ஸமுத்திரம் முதலானவை தரிக்கப்படுவதும் மஹாத்மாவான வாஸுதேவருடையை அபாரமான வீர்யத்தினால்தான்

த்யௌ: ச சந்த்ரார்க்கநக்ஷத்ரா கம் திஷோபூர்மஹோததி:|
வாஸுதேவஸ்ய வீர்யேண வித்ருதாநி மஹாத்மன: ||
ஸூர்யோப்ராம்யதி நித்யமேவ ககனே தஸ்மை நம:கர்மணே ||

“எதனால் ஸூர்யன் ஆகாச மண்டலத்தில் தினந்தோறும் ஸஞ்சரித்து வருகிறாரோ, அந்த கர்மத்திற்கு நமஸ்காரம்” என்று சொன்னவிடத்திலும் ஜடமான கர்மத்திற்கல்லாமல் கர்மாத்யக்ஷனாகிய ஈச்வரனுக்கே பெருமை கொடுத்ததாகும். நாம் யாவரும் ஜீவித்திருப்பது ஸூர்ய பிரகாசத்தினால்தான். ஸூர்யப் பிரகாசமில்லாமல் போனால் நாம் இருட்டில் இருக்க வேண்டியிருக்கும். உஷ்ணமில்லையானால் நாமே இருக்க முடியாது. ஸகல புல் பூண்டுகளும் இருக்க முடியாது. அவர் ஒரு நியமத்திற்குக் கட்டுப்படாமலிருந்தால் பகல் ராத்திரி என்ற விவஸ்தையாவது, வஸந்தம் முதலான ருதுக்களாவது இருக்க நியாயமில்லை. அவரும் பகவானுடைய நியமனத்திற்குக் கட்டுப்பட்டு நடக்கிறார் என்பதை “இவரிடத்தினின்றும் பயந்துதான் வாயு வீசுகிறார், ஸூர்யன் உதயமாகிறார்” என்ற உபநிஷத் வாக்கியம் கூறுகிறது. இவற்றையெல்லாம் சிந்திக்கும் பொழுது இந்த பிரஹ்மாண்டத்திற்கு ஆதார வஸ்துவாக விளங்குவோனும் ஜகத்திலுள்ள ஸகல வஸ்துக்களையும் தன் நியமனத்திற்குள்படுத்தி நடத்துவோனும் ஸகல ஜீவர்களாலும் செய்யப்படுகிற கர்மாக்களுக்குத் தக்கபடி பலனைத் தவறாமல் கொடுப்போனும் ஆகிய ஜகதீசுவரன் ஒருவன் மேலே இருக்கிறான் என்று தெரிகிறது. ஸகல ஜகத்தையும் அவரே நியமனம் செய்வதால் அவருடைய சக்திக்காவது ஞானத்திற்காவது எல்லையில்லை. ஜகத்தில் நடக்கும் ஸம்பவங்கள் சில நம்முடைய சிற்றறிவுக்கு நியாயமில்லை போலத் தோன்றலாம். வாஸ்தவத்தில் அவையும் ஒரு நியமப்படி நியாயமாக ஏற்பட்டவைகளாகவே இருக்கும்.

வெயில் காலத்தில் ஒரு நாஸ்திகன் காட்டின் வழியே ஸஞ்சரித்து வந்தான். களைப்பின் மிகுதியால் ஓர் ஆலமரத்தின் நிழலில் படுத்துக் கொண்டான். மரம் ஆகாயத்தையளாவியது. பூஷணிக்கொடி கூட எவ்வளவு பெரிதான காய் காய்க்கிறது. இந்த விசாலமான ஆல விருக்ஷத்திற்கு இன்னம் எவ்வளவு பெரிய கனியை அமைத்திருக்கலாம். கடவுள் ஒருவர் இருந்து அவருக்கு புத்தியுமிருந்தால், சிறிய பூஷணிக் கொடிக்கு அவ்வளவு பெரிய காயை அமைத்துவிட்டு, இப்பெரிதான ஆலமரத்திற்கு இவ்வளவு சிறிய கனியைப் படைத்திருப்பாரா? என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான். சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் இவன் நித்திரை செய்யும் பொழுது இவன் மீது பல ஆலங்கனிகள் வீழ்ந்தன. அப்பொழுது அவனுடைய அப்பிப்ராயம் வேறு விதமாக மாறியது. “ஆகா! இவ்வளவு பெரிதான ஆலமரத்திற்குக் கடவுள் பெரிதான கனியைப் படைத்திருப்பாரானால் இப்பொழுது என் மீது விழுந்த கனிகளால் என் தலை முதலியவை உடைந்து நசித்திருப்பேன். என்னைப் போல் உள்ளவர்கள் நிழலுக்காக இங்கே வரக்கூடுமென்பதை அறிந்தே கடவுள் இதற்கு சிறியதாக கனிகளைப் படைத்தார் போலும்” என்று சொல்லிக் கொண்டான். இது போலவே நம்முடைய புத்திக்கு எட்டாத விஷயங்கள் பல இருக்கின்றன. ஆகையால் ஈச்வர் நியமன ரூபமான தர்மத்தின் ஸ்வரூபத்தை நம் புத்தியை வைத்துக் கண்டுபிடிக்கவோ தீர்மானம் செய்யவோ முடியாது. சாஸ்திரங்கள் மூலமாகத்தான் அறியத்தக்கது. நமக்கு இன்ன காரியம் செய்தால் நல்லது இன்னது செய்தால் கெடுதல், என்று நம் புத்தியால் மாத்திரம் அறிந்து கொள்ள முடியாது. அதற்காகவே சாஸ்திரங்கள் ஹிதாஹிதங்களைப் போதிப்பதற்காகப் பிரவிருத்திருக்கின்றன.

ஞான ஸாதனங்கள்:

மனிதர்களே ஞானத்திற்கு முக்கியாதிகாரிகளாக இருந்தாலும், எல்லா மனிதர்களும் ஞானத்தில் ருசி கொண்டு பிரவிருத்திப்பது கிடையாது. ஞான விஷயமான முயற்சி ஏற்பட வேண்டுமானால், அடிப்படையாக நான்கு ஸாதனங்கள் வேண்டும். இவற்றை ஸாதன சதுஷ்டயம் என்று சொல்வார்கள். அவற்றில் முதலாவது நித்யா நித்ய வஸ்து விவேகம் அதாவது ஆத்மா ஒன்றுதான் நித்யமாகவுள்ள வஸ்து என்றும், மற்றுள்ள யாவும் அநித்யமானவை என்றும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவ்விதம் அறிவு ஏற்பட்டவுடன் அநித்யமாயிருக்கிற ஸகல பதார்த்தங்களிலும், போகங்களிலும் அதாவது இவ்வுலகத்தில் உள்ளதும் ஸ்வர்க்காதி பிரஹ்மலோக பர்யந்தமுள்ள ஸ்தானங்களில் கிடைக்கக் கூடியதுமான போக வஸ்துக்களிலும், நாயால் வாந்தியெடுக்கப்பட்ட அன்னத்தில் வெறுப்புண்டாவது போல, ஆசையற்றிருப்பது இஹாமுத்ரார்த்த பலபோக விராகம் என்ற இரண்டாவது ஸாதனம் ஏற்படும். அதன்பேரில் ஆறுவித நியமங்கள் கூடிய சமாதிஷட்க ஸம்பத்தி என்ற மூன்றாவது ஸாதனம் அவசியமாகும். நடந்த, நடக்கிற, நடக்கப் போகின்ற விஷயங்களைப் பற்றி நினைக்கிற மனோ வாஸனையை அடக்குவது சமம் எனப்படும். சக்ஷூராதி இந்திரியங்களை அவற்றின் விஷயங்களாகிய ரூபாதிகளில் செல்லாமல் தடை செய்வது தமமாகும். சீதோஷ்ணம், பசி, தாகம், ஸுக, துக்கம் முதலானவற்றை ஸஹித்துக் கொள்வது திதிக்ஷை. மனதின் ஒழிவே அல்லது ஸந்யாஸமே உபாதியாகும். குருவின் வாக்கியங்களிலும், வேத வாக்கியங்களிலும் இதுவே ஸத்யமென்று பக்தி கொள்வது சிரத்தையெனப்படும். மனது அமைதியாய் இருப்பது ஸமாதானம். இந்த ஆறும் சேர்ந்து மூன்றாவது ஸாதனமாகிற சமாதிஷட்க ஸம்பந்தியென்பார்கள். ஸம்ஸாரத்திலிருந்து விடுதலையடைகிறதாகிய மோக்ஷத்தை அடைய வேண்டுமென்கிற தீவிரமான விருப்பம் முமுக்ஷுத்வம் எனப்படும். அதுவே நான்காவது ஸாதனமாகும். இவை நான்கு ஸாதனங்களும் யாருக்கு இருக்கிறதோ அவர்தான் ஞானாங்கமான ஆத்ம விசாரத்தில் இறங்க அதிகாரியாவர். அவருக்கு ஆத்மவிசாரம் ஸபலமாகி ஞானமேற்பட முடியும்.

ஸாதனங்களை ஒரு ஜன்மாவில் அனுஷ்டித்தால் போதாது. அனேக ஜன்மாக்களில் ஸாதனங்களை அனுஷ்டித்தால் தான் பலன் கிடைக்கும். பகவத் கீதையில் பகவான் சொல்லும் போது

அநேகஜன்மஸம்ஸித்தஸ்ததோ யாதி பராம் கதிம் ||
பஹூனாம் ஜன்மனாமந்தே ஞானவான்மாம் ப்ரபத்யதே ||

என்று வெகு ஜன்மாக்கள் ஆக வேண்டுமென்பதை வற்புறுத்துகிறார். ஸாதனாப்யாஸமின்றி வெறும் வெகு ஜன்மாக்கள் மாத்திரம் ஸித்திக்குக் காரணமாயிருந்தால் நாம் இதுவரை எடுத்திருக்கும் ஜன்மாக்கள் கணக்கிலகப்படாததனால் நமக்கு முன்னமேயே ஸித்தி ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். அவ்விமேற்படாததால் ஜன்மாக்களின் வெறும் எண்ணிக்கை மாத்திரம் போதாதென்று தெரிகிறது. அப்பியாஸத்தோடு கூடிய வெகு ஜன்மாக்கள் ஏற்பட வேண்டும் என்று தெரிகிறது. அவ்விதம் நாம் ஸாதனாப்யாஸம் செய்யாததனாலேயே நாம் இன்னமும் ஜன்மாக்கள் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். ஞானம் பெறவில்லை. இன்னும் கொஞ்சம் கவனித்துப் பார்த்தால் நமக்கு நல்ல கதி ஏற்படாமலிருக்க வேண்டுமென்று கூட நான் முயற்சியெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோமோ என்று நினைக்க இடமிருக்கிறது. பகவான் ஸ்ரீ ராமராகவும், ஸ்ரீ கிருஷ்ணராகவும் அவதாரம் எடுத்து அனுக்ரஹத்தினாலும், நிக்ரஹத்தினாலும், திருஷ்டியினாலும் ஸ்பர்சத்தினாலும் கணக்கில்லாத ஜனங்களைப் பரிசுத்தம் செய்து, ஸத்கதி கொடுத்திருப்பதாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. நாமும் அந்த காலங்களில் ஜன்மம் எடுத்துத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். அப்படியிருந்தும் அந்த பகவந் மூர்த்திகளுக்குக் கட்டுப்படாமலே ஜாக்கிரதையாயிருந்திருக்கிறோமென்று தெரிகிறது. பகவானுடைய பாதாரவிந்தம் பட்ட தண்டகாரண்யத்தில் ஏதேனும் செடி, கொடியாயிருந்து அவர் காலின் தூசி பட்டிருந்தாலும் கிருதார்த்தர்களாக ஆகியிருப்போம். வெகு ஜாக்கிரதையாய் ஒதுங்கியே வாஸம் செய்திருக்கிறோம் என்று நினைக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஆகையால் வெறும் வெகு ஜன்மாக்கள் பிரயோஜனமே இல்லை.

பகவத் ப்ரீதிக்கு ஸாதனமாயுள்ள பகவத் ஆராதனா ரூபமான கர்மாக்களை செய்வதிலேயே செலவழிக்கின்ற அநேக ஜன்மாக்கள் ஏற்பட வேண்டும். அப்படி பகவதாராதனாரூபமான கர்மாக்களைச் செய்வது மனுஷ்ய ஜன்மாவில்தான் ஸாத்தியமே தவிர இதர ஜன்மாக்களில் முடியாது. வேறு ஜன்மா எடுப்பது ஸுலபமாயிருக்கலாம். ஆனாலும் மறுபடியும் மனுஷ்ய ஜன்மா எடுப்பது மிகவும் துர்லபம்.

ஜன்மாவை வீணாக்கக் கூடாது

மனிதனாகவும், புருஷனாகவும் மாத்திரம் பிறந்து விட்டால் ஞானம் ஏற்பட்டுவிடாது. அதற்குத் தீவிரமான முயற்சி வேண்டும். ஞானம் ஏற்பட வேண்டுமானால் நன்கு விசாரணை செய்ய வேண்டும். விசாரணை செய்து அறிந்து கொண்ட விஷயத்தை ஸ்வானுபூதிக்கு விஷயமாக்க வேண்டும். இதையே ஞானாப்யாஸம் என்பார்கள். நான் யார்? இந்தப் பிறவி எனக்கு எப்படி வந்தது, இது இனி வராமலிருக்க வழி என்ன, என்ற விஷயத்தை ஆராய்வதே முக்கியமான விசாரணையாகும். கொஞ்சம் புத்தியுள்ளவர் யாவரும் இந்த விசாரணை செய்ய வேண்டியது அவசியம். ஆனால் பெரும்பாலோருக்கு இது தோன்றுவதே கிடையாது. பிறந்தது முதல் பதினாறு வயது வரை விளையாட்டில் பால்ய காலம் போய் விடுகிறது. பிறகு யௌவனத்தில் விஷய ஸுகத்திற்காக அங்குமிங்கும் அலைகிறார்கள். அதன் பிறகு இந்திரியங்களையும் தளரச் செய்கிற ஜரை வந்து விடுகிறது. பிறகு ஜன்மா முடிந்து விடுகிறது. ஆயுள் முழுவதும் கொஞ்சம்கூட ஞானாப்பியாஸத்திற்கு உபயோகப்படுத்தாமல் வீணாக காலத்தைக் கழிக்கிறார்கள். நாம் ஞானம் பெற்று முக்தியடைவதற்காகவே இம்மானிட ஜன்மாவையடைந்திருக்கிறோம் என்பதை மறந்து விடுகிறார்கள். இந்திரிய ஸுகமடைவதற்கு இந்த உயர்ந்த ஜன்மா வேண்டுமா? வாஸ்தவத்தில் கவனித்துப் பார்த்தால், நம்மைவிட மிருகாதிகளுக்கே இவ்விஷயத்தில் ஸௌகர்யம் ஜாஸ்தி என்று சொல்ல வேண்டும்.

ஸ்தால்யாம் வைடூர்யமய்யாம் பசதிதிலகலம் சாந்தனைரிந்த நௌதை:
ஸௌவர்ணைர்லாங்கலாக்ரேர்விலிகதி வரை தாமர்காலஸ்யஹேதோ: |
சிதவாகர்பூரகண்டான்வ்ருதிமிஹகுருதேகோத்ரவாணாம்ஸம்நதாத
ப்ராப்யேமாம்கர்மபூமிம் நபஜதிமனுஜோ யஸ்தபோ மந்தபாக்ய: ||

பர்த்ருஹரி என்று அழகாகச் சொல்கிறார். பிண்ணாக்கு வேக வைப்பதற்கு வைடூர்யத்தில் செய்த கிண்ணம் வேண்டுமா? சந்தனக்கட்டைகளைத்தான் எரியவிட வேண்டுமா? எருக்கச் செடி பயிரிடுவதற்காக தங்கமுனை வைத்த கலப்பை வேண்டுமா? கற்பூரத்தை வெட்டி வெட்டிக் கொள்ளுச் செடிக்கு வேலி கட்டுவதா? இவ்வுத்தமமான கர்ம பூமியையடைந்தும் எந்த மனிதன் தபஸ் செய்யவில்லையோ அவன் பாக்கியம் கெட்டவன் என்பதில் என்ன ஸந்தேஹம்? "இந்த கர்ம பூமி" என்று பர்த்ருஹரி சொல்லியிருப்பதை 'ஸகல கர்மாக்களையும் செய்ய அதிகாரமும் யோக்கியதையும் பெற்றிருக்கிற இந்த மானிட சரீரத்தைக் குறிப்பதாகவும் வைத்துக் கொள்ளலாம். வைதிக கர்மாக்கள் செய்தால் பலன் கொடுக்கக் கூடியதாய் புண்ணிய பூமியாயிருக்கிற இந்த தேசத்தைக் குறிப்பாகவும் வைத்துக் கொள்ளலாம். எப்படி இதர சரீரங்களெல்லாம் பெரும்பாலும் போக சரீரங்களாகவும் மனித சரீரம் மாத்திரம் கர்மாவுக்குரிய சரீரமாயுமிருப்பதாக முன் சொன்னோமோ அதே மாதிரி ஆஸேது ஹிமாசல மத்தியவர்த்தியாயிருக்கிற இந்த தேசத்தைத் தவிர மற்ற தேசங்களெல்லாம் பெரும்பாலும் போக பூமிகளாகவும், இந்த தேசம் மாத்திரம் கர்மாவுக்கு லாயக்கான தேசமாகவும் ஏற்பட்டிருக்கிறது.

இந்த தேசத்திலும் ஜன்மாவையடைந்து மனிதனாகவும் பிறந்து இவ்விசேஷ அனுகூலத்தை அடைந்திருக்கிற நாம் நம் ஆயுட்காலத்தை வீணாக்கினால் நமக்கு என்றுதான் ஸத்கதி கிடைக்கும்? இரண்டு ரூபாய் நஷ்டமாகிவிட்டால் மூன்று நாளாகிறது நமக்கு துக்கம் தீர. மிக மிகக் கிடைப்பதற்கரிதான மனித ஜன்மத்தைப் பெற்றும் ஞானம் பெறாமல் இதை நஷ்டமாக்கிக் கொண்டோமேயானால் இதற்காக நாம் என்ன பரிஹாரம் செய்து தீர்க்க முடியும்? தன் ஆயுஸ்ஸை சில நாட்கள் நீடிக்கும்படிச் செய்ய வேண்டுமென்று வைத்தியர்களுக்கு ஏராளமாகப் பணம் கொடுக்கத் தயாராக இருக்கிறோம். இப்பொழுது ஒரு வியாதியுமில்லாமல் ஸ்வஸ்தமாக இருக்கிற ஸமயத்தில் கணக்கில்லாமல் கண்டபடியெல்லாம் வீணாக்குகிறோம். இதனால்தான் கடோபநிஷத்தில் இந்த மானுஷ ஜன்மாவில் எவன் ஞானம் அடையவில்லையோ அவன் பெரிய நஷ்டமடைந்தவன் என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

நம் கடமை:

சுகர் முதலியவர்கள் முக்தர்களாகிவிட்டார்களே, நான் மாத்திரம் இப்படியே இருக்கிறேனே என்றால் அவர்கள் பல ஜன்மாக்களில் ஞானாப்பியாஸம் செய்து முக்தி பெற்றார்கள். நாம் இன்னும் அது விஷயமான முயற்சிக்கே ஆரம்பிக்கவில்லை. முயற்சி செய்ய வேண்டுமென்ற எண்ணம் நமக்கு இன்னும் ஏற்படவில்லை. அவ்வெண்ணம் ஏற்பட வேண்டியதற்குத் தக்கபடி நம் மனதும் பரிசுத்தமாகவில்லை. சித்த சுத்திக்காக நாம் பகவதாராதன ரூபமான கர்மாக்களைச் செய்யவில்லை. ஆனால் அப்பெரியோர்களுடைய நிலை மாத்திரம் நமக்கு வந்துவிட வேண்டுமென்ற பேராசை இருக்கிறது. அதெப்படி ஸாத்தியப்படும்? ஒரு பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரே வகுப்பில் இரண்டு மாணாக்கர்கள் படிக்கிறார்கள். ஒருவன் அதிகமான அக்கறையுடன் படிக்கிறான். மற்றொருவன் விளையாட்டு புத்தியுடன் இருந்து கொண்டு அவ்வளவு அக்கறையுடன் படிக்கிறதில்லை. இவ்விருவருக்கும் போஜன வஸதிகளோ படிக்க வேண்டிய ஸௌகரியங்களோ எல்லாம் ஒரே மாதிரி கிடைக்கின்றன. குருவின் உபதேசங்களும் ஒரே விதமாக இருக்கின்றன. இருந்தாலும் ஒரு வித்யார்த்தி பரீக்ஷையில் தேறுகிறான். மற்றொருவன் தேறுகிறதில்லை. இதற்குக் காரணம் இவர்களுடைய முயற்சியும் முயற்சியின்மையுமேயாகும். அதே மாதிரி சிலர் ஞானிகளாகி முக்தர்களாவதற்கும் மற்றவர்கள் அக்ஞானிகளாயிருந்து ஸம்ஸாரத்தில் உழன்று கொண்டிருப்பதற்கும் முயற்சியும் முயற்சியின்மையுமேயாகும். ஆகையால் யத்னம் அவசியம் செய்ய வேண்டும். அந்த யத்னமும் யாருக்காகச் செய்கிறோம்? நமக்கேற்பட்டு இருக்கிற கட்டை அவிழ்த்து நம்மை விடுவித்துக் கொள்ளவல்லவா இந்த முயற்சி? தான் ஒரு நிர்ப்பந்தமான கட்டில் அகப்பட்டுக் கொண்டு மற்றவர்களை ஸம்ரக்ஷிக்கிறேன் என்று சொல்வது கொஞ்சமேனும் பொருந்துமா? தான் நதியைத் தாண்டிப் போவதற்கு நீஞ்சத் தெரியாமலிருப்பவன் மற்றவர்களைத் தன் முதுகில் ஏற்றிக் கொண்டு எப்படித் தாண்டிப் போகச் செய்ய முடியும்? ஆனால் இக்காலத்தில் அநேகம் பேர் ஜன்ம விருத்தி விஷயத்தில் கொஞ்சமேனும் பிரயத்தினம் செய்திருக்க மாட்டார்கள். அப்பேர் பட்டவர்கள் தன்னையே வஞ்சித்துக் கொண்டவர்கள் என்று சாஸ்திரம் சொல்கிறது. தன்னையே தான் வஞ்சித்துக் கொள்ள வேண்டுமானால் அவர்களுடைய மௌட்டியம் எவ்வளவு ஜாஸ்தியாக இருக்க வேண்டுமென்று கவனிக்க வேண்டும். ஆகையால்தான் தன்னுடைய விடுதலையை உத்தேசித்துப் பிரயத்தினம் செய்யாதவனை மூட புத்தியுள்ளவன் என்று நமது ஆசார்யார் சொல்லியிருக்கிறார். துர்லபமான மனிதஜன்மாவை அடைந்து அதிலும் புருஷனாகப் பிறந்து வேதாந்த விஞ்ஞானமும் ஏற்பட்டுத் தன்னுடைய முக்திக்காக பிரவிருத்திக்காதவனை மூடபுத்தி உடையவன் என்று மாத்திரம் சொன்னால் போதாது. அவன் ஆத்மஹத்தி செய்தவன் என்றே சொல்ல வேண்டும்? அஸத் பதார்த்தங்களை கிரஹித்துக் கொண்டு, தன்னையே இல்லாமல் போலச் செய்து விடுகிறான் அல்லவா என்கிறார்கள் நமது ஆசார்யார்:

லப்த்வா கதஞ்சிந்நரஜன்ம துர்லபம்
தத்ராபி பும்ஸ்த்வம் ஸ்ருதிபாரதர்சனம்ர |
ய: ஸ்வாத்மமுக்தயே நயதேத்மூடதீ:
ஸ ஆத்ம ஹாஸ்வம் விநிஹந்த்யம்தத்கர்ஹாத் ||

அவன் வெறும் மூடன் என்பதில் என்ன ஆக்ஷேபணை? ஜகத்தில் மூடர்கள் அநேகர் இருக்கிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விஷயத்தில் மூடர்களாயிருப்பார்கள். லோக வியவஹாரம் தெரியாமலிருக்கலாம். நான் இருக்கிறேனா இல்லையா என்றே ஸந்தேஹம் வந்து விட்டால், அவனை மூடன் என்று சொல்வதில் என்ன ஸந்தேஹம்? அதற்கும் மேலாக 'நான் இல்லை'யென்றே தீர்மானத்துடனிருப்பவனுக்கு மேல் மூடன் ஜகத்தில் இருக்க முடியாது. ஆகையால் தன்னைப் பற்றிய ஸந்தேஹமோ, தன்னைப்பற்றிய விபரீத புத்தியோ எவனுக்கு இருக்கிறதோ அவனைவிட மூடனாக யாரையும் சொல்ல முடியாது. இந்த ஸந்தேஹத்திற்கும், விபரீத புத்திக்கும் காரணம் தன் நிலையிலிருந்து நழுவினதுதான்.

அந்த நழுவுதலைத்தான் ‘பிரமாதம்’ என்று சொல்வோம். ஆகையால் தன் விஷயத்திலேயே நழுவினவனைப் பற்றி 'அவனுக்குமேல் மூடன் உண்டா' என்று ஆசார்யார் கேட்கிறார்கள்.

இத:கான்வஸ்திமூடாத்மா யஸ்து ஸ்வார்தே ப்ரமாத்யதி |
துர்லபம் மானுஷம் தேஹம் ப்ராப்ய தத்ராபி பௌருஷம் ||

ஆகையால் புத்திசாலியாயிருப்பவன் தன்னை அநாத்ம பந்தத்திலிருந்து விடுவித்துக் கொள்வதற்காக தீவிரமான பிரயத்தினம் செய்து கொள்ள வேண்டியது அவசியம். இப்பொழுது கிடைத்திருக்கிற மானிட ஜன்மாவையும், புருஷத் தன்மையையும் ஞானம் ஸம்பாதித்துக் கொள்ள வேண்டிய மற்ற ஸௌகர்யங்களையும் நாம் வீணாக்கிக் கொள்ளக்கூடாது. வெளியிலுள்ள அநாத்ம பதார்த்தங்களிலுள்ள ஆசையை ஒழிக்க வேண்டும். ஆத்ம ஞானமடைந்த ஒரு மஹானை சரணமாக அடைந்து அந்த ஸத்குரு மூலமாக உபதேசிக்கப்பட்ட விஷயத்தை நன்கு அதிலேயே மனதை நிறுத்தி ஸ்வரூப ஸாக்ஷாத்காரம் பெற்று முக்தனாக ஆக வேண்டும்.

இதுவே கர்மபூமி

மோக்ஷமடைவதற்கு மனுஷ்ய ஜன்மமே சிறந்த ஸாதனம். ஸ்வர்காதி ஸுகங்களை அடைவதற்கும் மனுஷ்ய ஜன்மமே சிறந்தது. இந்திரன் முதலான தேவர்களை உத்தேசித்து யாகம் செய்து ஸ்வர்க்கம் பெறலாம். அதையே நிஷ்காமமாகச் செய்து சித்த சுத்தி ஏற்பட்டு ஞானமடைந்து மோக்ஷம் பெறலாம். தேவர்களுக்கு அவ்விதமல்ல. இந்திரன் முதலிய தேவர்கள் யாகாதி கர்மம் செய்வதென்றால் தங்களுக்குக் கீழ்ப்பட்ட அக்கினி முதலான தேவர்களுக்கு ஹவிர்பாகம் கொடுப்பதா? தனக்கு மேற்பட்டவர்கள் விஷயத்தில் பக்தியோடு செய்யும் கர்மாதான் பலன் கொடுக்கும். தேவர்களுக்கு இது ஸாத்தியமில்லை. மனிதர்கள் செய்கிற யாகத்தில் தேவர்களைக் குறித்து ஹவிர்பாகம் கொடுக்கும் போது ‘இந்த்ராய இதம் ந மம’ "இந்திரனுக்கு இது, என்னுடையதில்லை" என்று தங்களுடைய அபிமான ஸம்பந்தத்தை விலக்கிக் கொள்கிறார்கள். இதை உத்தேசத் தியாகம் என்று சொல்வதுண்டு. மனிதர்களுக்கு மேல்பட்டவர்களாக தேவர்கள் இருப்பதால் அவர்களின் அனுக்ரஹம் வேண்டும் என்று யாகம் செய்ய முடிகிறது. தேவர்களுக்கு அவ்விதமில்லை. தேவர்கள் யாகம் செய்தால் அர்ப்பணம் செய்கிற ஹவிர்பாகங்களை "தன்னுடையதல்ல" என்று உத்தேசத் தியாகம் செய்ய வேண்டும். அவ்விதம் வாயால் சொன்னாலும் தேவர்கள் வியாபகர்களாக இருப்பதால் ஹவிர்பாகம் எங்கே செல்ல முடியும். ஆகையால் அவர்களுக்கு மேல்பட்ட வேறு தேவர்கள் இல்லாததினாலும் உத்தேசத் தியாகம் செய்ய இடமில்லாததாலும் அவர்கள் யாகாதி கர்மாக்களைச் செய்வது ஸாத்தியமில்லை. சில புராணங்களில் பிரஹ்மாதி தேவதைகள் சில ஸமயங்களில் யாகம் செய்ததாகச் சொல்லும்போது கூட அவர்கள் தன்னைவிட மேல்பட்ட தேவதையை உத்தேசித்து யாகம் செய்ததாகவே சொல்லியிருக்கிறது. ஆகையால் கர்மாவிற்கு ஏற்பட்டது அந்த லோகமென்றே ஏற்படுகிறது.

இதுவே ஞானபூமி

கர்மாவிற்கு இடமில்லாததால் தேவலோகத்தில் சித்தசுத்தி ஏற்படுவதும் ஸாத்தியமாகாது. கர்மாவிற்கு இடமில்லாமல் போனாலும் வேதாந்த விசாரம் செய்து ஞானமடையக் கூடாதா என்று கேட்கலாம். அதுவும் ஸாத்தியமல்ல. தேவாதி லோகங்கள் போக பூமிகள். தேவலோகத்தில் இந்திரிய ஸுகமே ஜாஸ்தி. அதிலேயே மனது ஈடுபட்டிருக்கும். கந்தர்வ லோகத்திலுள்ளவர்கள் போகலம்படர்கள் என்பது பிரஸித்தம். போகத்தில் ரமிக்கிற மனது ஞானத்தில் எப்படிச் செல்லும்? உபநிஷத்துக்களில் பிரஹ்மலோகமும் இவ்வுலகமும்தான் ஞானபூமி என்று வியக்தமாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இவ்விரண்டு லோகங்களில் பிரஹ்மலோகமானது அனந்த விசேஷ புண்ணியம் செய்தவர்களுக்கே கிடைக்கத்தக்கது.

அவ்வித புண்ணியம் செய்தவர்கள் மாத்திரம் பிரஹ்மலோகம் சென்று பிரஹ்மாவின் முன்னிலையில் ஆத்மவிசாரம் செய்து ஞானம் பெறலாம். ஸாமான்யமான புண்ணியம் செய்தவர்களுக்கு பிரஹ்மலோகம் கிடைக்குமா? தவிரவும், பிரஹ்மலோகம் போய்ச் சேருவதற்கு வேண்டிய புண்ணிய கர்மாக்களை இங்கே பூலோகத்தில்தான் செய்ய வேண்டும். அது ஸுலபமாகச் செய்யக்கூடியதா? செய்வதானாலும் எவ்வளவு காலம் செல்லும்? எவ்வளவு சிரமம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்? அதற்காகச் செலவாகிற காலத்தை நாம் இவ்வுலகிலேயே ஞானம் பெறுவதற்காகச் செலவிடலாமே! அதற்காகப் படுகிற சிரமத்தையும் ஞானம் பெறுவதற்காக வைத்துக் கொள்ளலாமே! மேலும், துக்கம் ஜாஸ்தியாயிருக்கிற இந்த லோகத்தில்தான் ஞான ஸாதனமாகிய வைராக்கியம் ஏற்படக்கூடும். அது ஸ்திரமாகவும் இருக்கும். தேவாதி லோகங்களில் வைராக்கியம் ஏற்பட முடியாது. தவிரவும் ஆத்ம ஸ்வரூபத்தையறிய சரீராதிகளிலிருந்து ஆத்மா தனிப்பட்டவன் என்று உணர வேண்டுமானால் ஆத்மா சரீராதிகளுடன் சேர்ந்திருக்கும் தருணத்தையும் தனித்திருக்கும். தருணத்தையும் அனுபவிக்கிறவர்களுக்குத்தான் ஸுலபமாகும். தேவர்களுக்கு ஜாக்கிரத் அவஸ்தை மாத்திரம் தான் உண்டு. ஸ்வப்னமும் ஸுஷுப்தியும் கிடையாது. நாம் அம்மூன்று நிலைகளையும் மாறி மாறி அனுபவிக்கிறோமாதலால் ஸுகதுக்கானுபவம் ஏற்படுவதுடன் அவற்றுக்கு அதீதமான ஒரு நிலை உண்டென்று உணர்ந்துகொண்டு அதை அடைய முயற்சி செய்ய வேண்டும் என்கிற எண்ணம் ஏற்படுகிறது. ஜாக்கிரத் அவஸ்தை மாத்திரமுடைய தேவர்களுக்கு இது ஸாத்தியமில்லை. மேலும் அந்த சரீரம் அழியக்கூடியது. அநித்தியமானது. பலவித தோஷங்களுடன் கூடியது என்கிற விவேகத்தால் நமக்கு மோக்ஷ விருப்பமும் ஞானமும் ஏற்பட நியாயமுண்டு. தேவர்களுடைய சரீரம் தோஷரஹிதமாயிருப்பதுடன் வெகு காலம் மாறுதலில்லாமலிருப்பதால், நாம் சில ஸமயம் சில கார்யங்களைப் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாமென்று ஒதுக்கி வைப்பது போல, பிறகு மோக்ஷம் அடைய முயல்வோமென்று அவர்கள் நினைத்துக் கொள்ளக்கூடும். அதாவது இந்திரிய ஜன்ய ஸுகத்திலுள்ள பிடிமானம் ஞானத்திலுள்ள சிரத்தையை மங்கும்படிச் செய்யுமென்று கருத்து. இவ்விதமாக எப்படி கவனித்துப் பார்த்தாலும் தேலோகத்தைவிட ஞானம் ஸம்பாதிப்பதற்கு நம் பூலோகமே உரித்தானதென்று தெரிகிறது.

மனிதனுக்குக் கீழ்பட்ட ஜந்துக்களுக்குப் பகுத்தறிவே இல்லாமையால் அவற்றுக்கு கர்மத்திலாவது, ஞானத்திலாவது அதிகாரம் கிடையாதென்பதைப்பற்றி அதிகமாய்ச் சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை. மானிட ஜன்மா எடுத்தாலும் புருஷனாகப் பிறப்பது சிலாக்கியமென்பதை

துர்லபம் மானுஷம் ஜன்ம ப்ராப்ய தத்ராபி பௌருஷம் ||

என்கிற சுலோகத்தில் ஆசார்யார் காட்டியிருக்கிறார்கள். ஸ்த்ரீகளுக்கு வேதாத்யயனத்தில் அதிகாரம் இல்லையென்பதுடன் அவர்களுடைய ஸ்வபாவத்தினாலும், சாஸ்திரத்தினாலும் அவர்களுக்கு ஸ்வாதந்திரியமுமில்லை. அவர்களுக்கு ஸத்கதிக்கு பாதிவ்ரத்யமே ஸாதனம். கணவனையே தெய்வமாகக் கருதி திரிகரணங்களாலும் வழிபடுதல் பதிவ்ரதா தர்மமாகும். அவ்விதம் தன் பர்த்தாவை வழிபடும் பதிவ்ரதைகளான ஸ்த்ரீகள் ஜன்மாந்தரத்தில் புருஷ ஜன்மாவை அடைந்து ஞானம் பெற்று மோக்ஷமடைகிறார்கள் என்று சாஸ்திரம் சொல்கிறது. ஆகையால் பதிவ்ரதா தர்மமும் மோக்ஷ ஸாதனமேயாகும். ஆனால் ஸாக்ஷாத் ஸாதனமாகாது. பரம்பரையாக ஸாதனமாகும். புருஷனுக்கு இப்பொழுதே பிரஹ்ம ஞானம் அடைய ஸௌக்யமுண்டு. இந்தக் காரணத்தினாலேயே புருஷ ஜன்மா சிலாக்யமானது என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

- ஜெகத்குரு ஸ்ரீ ஸ்ரீ ஸ்ரீ சந்திரசேகர பாரதீ மஹாஸ்வாமிகள்

நன்றி: சங்கரகிருபா.