SADHASIVA BRAHMENDRAL

Sringeri Jagadguru Performs Pooja in Adhistanam

Sivaramakrishnan who later came to be known as Sadasiva Brahmendra, was born in the family of “Moksham Somasundarar” at Tiruvisanallur. Exact details about his date of birth etc are lacking; as he was contemporary of Sri Bodhendra Swamigal and Sri Ayyaval, his time is presumed to be between mid 17th century and mid 18th century. The boy lost his father very early and had his siksha under the same Guru whom Ayyaval had his education. He joined the Gurukulam towards the end of schooling of Ayyaval. While Ayyaval attained great proficiency in sastra, giving bhakti the prime place, Sivaramakrishnan scaled great heights in Adyaatma Vidya and Yoga Saadhana. He could even, with yogic power, arrange for the darsan to his fellow students of the lord at distance places and bring them back home in a short time. His Guru came to know about his and advised him to not to waste his saadhana on such matters and to desist from the same in future. However, once at Gokulashtami time he was seen at the same time, in several different temples by his friends. When the friends met and exchanged their experiences, they were awestruck and amazed at the yogic power of Srivaramakrishnan. Thus his yogic powers manifested in spite of his following the preceptor’s strict advice.

His mother felt marriage would change his attitude towards life and got him married at the age of 16. Finding Grihastaaramam a hindrance to his aatmasaadhana, he took leave of his mother assuring her that he would return whenever she wanted him by her side.

He left Kanchipuram on sanchara and crossed many milestones in Aatma Saadhana. He would enter in Samaadhi and would remain in the same state for many days. He spent most of his time in the dense groves on the banks of Kaaveri and Kollidam lying between Kodumudi (river name)in the west and Srirangam in the east and was most of the time in supreme state of oneness with the Almighty.

After several years, he came back to Tiruvisanallur to be by his mother’s side at the time of her death. Later he left Tiruvisanallur and on sanchara reached Nerur, the surroundings of which were conducive and ideal for stay and saadhana, with the river flowing southwards.

Unattached to body and worldly surroundings, he had given up kaashaya, Danda and Kamandalam and wandered as an Avadootha. During his sanchara in Pudukkottai State, the king, Vijaya Raghunatha Tondaiman, prayed to him for his blessigs and received them in abundance.

Sadashiva Brahmendra was an active young man, talkative and always chirping away. On one occasion his incessant talk so annoyed his Guru that he in despair called out Sadashiva! When will you learn to be quiet?†The disciple promptly replied, “Right now, Master†. He fell into silence and never talked again the rest of his life. He gradually withdrew from the world, introspected and plunged into intense penance. He discarded all norms of accepted behavior, wandered naked aimlessly in the hills and along the Cauvery. He looked wild and insane. When someone reported to Sri Paramashivendra that his disciple had gone insane, the Guru was delighted and exclaimed “Will I ever be so fortunate!†He realized that his disciple was now an Avadhuta. Sadashiva Brahmendra remained in that state; beyond body consciousness, not bound by ordinary social conventions and worldly concerns for a long period. A number of stories and myths grew around his mystical powers.

Once he came to see Ayyaval at Tiruvisanallur, Ayyaval enquired of his welfare to which Sadasiva brahmendra did not reply. Realising that the reason for this was the mounavaratam, Ayyaval suggested that he should translate his great experiences by singing Bhakti, Jana, Yoga Kirtanas and that there would not be any break in his vrata on this score.

He readily responded to the suggestion of Ayyaval and the result was his famous song replete with advaitic principles. His other works include Atma Vidya Vilasa, Sivamaanasapuja, Gururatnamaaliks, Siddhaantakalpavalli, Brahmasutravritti etc.

Sadasiva Brahmendra attained mahasamaadhi on the Vaisakha Sukla Dasami with Makha star in the year 1755 A.D.

His Adhistanam at Nerur is most powerful and sincere prayers of all those who seek his guidance are answered without fail. We can certainly feel at that Holy Samaadi, Joy, Completeness and Supreme Knowledge of Self “Aananda Poorna Bodham”.

Miracles:

Sadasiva used to sit on a rock in the middle of the Cauvery for meditation. On one occasion, the waters of the river swept him away when he was in deep trance. He got buried under the sand. After six months, when cart men dug the soil, their axe struck against Sadasiva’s head, drawing out blood. It was brought to the notice of the village headman. Fruit juice and gruel were rubbed over his body. Sadasiva woke up from sleep and walked away. It was since then He came to be known as Sadasiva Brahmam or Brahmendral.

Such was His disassociation with the body! Another instance that marked the disorientation of the body with the self in the case of Sadasiva Brahmendral was that when he once fell in between two bundles of straw when farmers not noticing it piled bundle after another over Him. When after nearly a year, the bundles were cleared, Brahmendra got up and moved on as if nothing had happened.

Maharaja Vijaya Ragunatha Thondaiman, the then ruler (1730-68) hearing about this, rushed to bring Brahmendra to the palace to be honoured. Brahmendra did not break his silence. The ruler pitched a camp in Tiruvarankulam (Pudukottai) and served the sage. Brahmendra answered his prayer by writing Sri Dakshinamoorthi Mantra on sand. Ragunatha Thondaiman gathered the sand in his angavastram and took it to his palace. Worship to the sanctified sand is offered to this day at Pudukottai.

Enlightened souls like Sadasiva Brahmendral, having realized that their true self was not that of the body totally disregarded it denying even the least pampering of sheltering it with clothes. Brahmendral used to wander without clothes and once a Muslim ruler mistook the naked seer for a mad man, chopped off one of his hands. The saint just started to walk off nonchalantly totally unconcerned. The king repented and sought forgiveness. Brahmendra placed the severed hand near the shoulder and it was back in its position. For what pain can inflict the one who though with the body was not confined to it, dismissing it as inert? Many such instances of Brahmendra’s miracles, compassion and grace have come down.

Like most of the other saints or Jnanis, Sadasiva Brahmendral also shunned even the least comforts of the world. ‘Maya’ or ‘illusion’ only confronted with defeat as it could not even reach out to His shadow. He led a nomadic life, shunning even the least bit of comfort for His body and lived on the alms that he obtained through begging. Though remaining silent, He composed a good load of kirtans in praise of God. Though His life was generally wound with awe inspiring miracles, they were performed at the need of the occasions and not for any personal gains or recognition. Divine providence always intervened on occasions when He was about to be inflicted with any danger by ignorant people who mistook Him for His saintly strangeness. Such saints were totally cut off from the world and were established in reality that their mannerisms seemed queer to ignorant worldly folks.

Sadasiva was once relaxing near a heap of grains when His usual meditative mentality overpowered Him. He lost Himself in deep meditation that the farmer who owned the grains mistook Him for a thief. As he raised His stick to strike Sadasiva, he became a lifeless statue with the raised stick until day break when Sadasiva came out of His meditation and smiled at Him. The farmer with his restored life fell at the feet of the Master and asked for forgiveness.

In accordance with His nomadic lifestyle, as he was proceeding to Thirunelveli, a few people who were loading bundles of sticks ordered Him to give them a hand addressing Him as a ‘stick’. Sadasiva in whom even the trace of pride was evacuated, meekly obliged to their words. When He was about to take leave, He was once again addressed as ‘Log of wood’. This resulted in the burning of the logs suddenly throwing them in shock and shame!

On another occasion a pundit ridiculed Him of His silence as a pretext for not knowledgeable enough and that He was enacting a drama. The silent Sadasiva just walked up to an illiterate washer-man and inscribed some words on his tongue. The tongue of the illiterate man swept to recite the Veda mantras illustrating and arguing the lifestyle of a Jnani. Saints or Mahans existed for the welfare of the world at large. Their lives are marked with numerous occurrences of miraculously coming to the aid of the suffering. Once a bride collapsed dead on the wedding platform as fate would have it for a poisonous snake to sting her. It is said that Sadasiva appeared and recharged her dead body with life.

On another occasion He asked the children of Nerur to close their eyes when they wanted to go for a village fair in Manamadurai. When they opened their eyes they were with Him in the fair after which they were asked to repeat the process which resulted in making them present in Nerur. The parents were aghast about the happening but the children were jubilant about their experience.

Some of his compositions:
Manasa sanchara re brahmani
Pibare Rama Rasam
Khelathi Mama Hridaye
Bhajare Raghuveeram
Gayathi Vanamali
Bhajare Yadu Natham Maanasa
Bruhi Mukundethi
Sarvam Brahma mayam re re

He also wrote a number of philosophical works of high quality such as

Atma Vidya Vilasa

Brahma Sutra Vrithi

Yoga Sudhakara

Kaivalya Amrutha Bindu (based on Upanishads)

Siddantha Kalpa Valli (a poetic treatise on Appaiya Dikshitars work)

Advaita Rasa Manjari

Brahma Tattva Prakaashikaa

Mano Niyamana

Navamani mala

Guru Rathna Malika

Dakshina murthi dhyana

Sadasiva Brahmendra’s Atma Vidya Vilasa a true classic is the best known. Atma Vidya Vilasa is a poetic work running into 62 verses in simple, lucid Sanskrit. Its subject is renunciation. It describes the ways of the Avadhuta, one who is beyond the pale of social norms, beyond Dharma , beyond good and evil, one who has discarded scriptures, shastras, rituals or even the disciplines prescribed for sanyasis, one who has gone beyond the bodily awareness, one who realized the Self and one immersed in the bliss of self-realization. He is absolutely free and liberated in every sense – one who “passed away from” or “shaken off” all worldly attachments and cares, and realized his identity with God. The text describes the characteristics of an Avadhuta, his state of mind, his attitude and behavior. The text undoubtedly is a product of Sadashiva Brahmendra’s experience. It is a highly revered book among the Yogis and Sadhakas. Sadashiva Brahmendra lived in that exalted state on the banks of the Cauvery until he discarded his mortal body at its age of one hundred years or a little more, some time between 1750 and 1753. His Samadhi in Nerur, Karur district is now a shrine to a large number of devotees. His Aaradhana is celebrated annually on the tenth day of dark half of the month of Jeshta (some time during May each year).

GREAT EXPERIENCES WITH OUR JAGADGURU SRI SRI SRI SACHIDANATA SHIVABINAVA NRISIMHA BHARATI MAHASANNIDHANAM:

GREAT EXPERIENCES WITH OUR JAGADGURU SRI SRI SRI SACHIDANATA SHIVABINAVA NRISIMHA BHARATI MAHASANNIDHANAM:

A person who did not have much faith in our shAstrAs but was still attracted by the tremendous magnetic force of HH, approached him and asked, "What is the use of the shrAdDhA ceremony? Is it not mere superstition? Is it not absurd to say that by offering some things here in a prescribed way the forefathers are satisfied?

"The rice we offer is still in our presence and yet how could we say that our forefathers have partaken of it and are hence content? Can absurdity go further?"

His Holiness replied, "You are perfectly right in your doubt. If I show you a parallel example where, by observing certain prescribed rules and forms, a person who is not in your presence is satisfied, will you accede that it is not s very absurd as it at first seems to you?

"Take for example the system of Telegraphic Money Orders. If you conform to those rules and forms and make the money to the post office, the money you paid lies on the table in your presence, yet the person to whom you intended it to benefit is actually benefited. While human agencies can thus satisfy the cravings of people at a distance, is it impossible for divine agencies? Only you should do it as it is prescribed. In the instance of the Telegraphic Money Order also it is so. unless you strictly follow the prescribed rules and forms no effect will be produced.
Similarly your forefathers who had eyes of wisdom foresaw the methods by which they could be pleased after their departure from this world and prescribed the rites and rules accordingly. If you follow them you would certainly please them. Why do you doubt it?"

The hearer was quite struck with the force of the argument and went away thoroughly changed in his mind.

औम् शिवाय गुरवे नमः

நமக்குச் சரணம் குருபாதுகையே

நமக்குச் சரணம் குருபாதுகையே

ஜெகத்குருஸ்ரீ ஸ்ரீ பாரதீ தீர்த்த மஹாஸ்வாமிகள்

குரவே ஸர்வ லோகானாம் பிஷஜே பவரோகிணாம் |

நிதயே ஸர்வ வித்யானாம் ஸ்ரீதக்ஷிணாமூர்தயேநம:||


நம் மடத்தில் ஒவ்வொரு குருவுக்கும் தம் தின நித்ய அனுஷ்டானம் ஆன உடனே முதல் வேலை குரு பாதுகையின் ஆராதனை. நம்ம குரு, பரம குரு, பரமேஷ்டி குரு, பராபர குரு, எல்லாரும் கூட ப்ராத ஆஹ்னிகம் ஆன உடனேயே குருபாதுகையை பூஜை செய்ய வேண்டும். அதன் பிறகு குருபாதுகையைத் தலை மீது வைத்துக் கொண்டு ஒரு ஸ்லோகம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதை நாம் இப்பொழுது இங்கு சொல்கிறோம்.

சரணம் நபவதி ஜனனீ, நபிதா, நஸுதா, நஸோதரா: நான்யே |
பரமம் சரணம் இதம் ஸ்யாத் சரணம் மம மூர்த்னி தேசிகன்யஸ்தம் ||

இந்த லோகத்தில் “சரணம் ந பவதி ஜனனீ, ந பிதா, ந சுதா:, ந சோதரா: நான்யே” - நமக்கு வேறு யாரும் சரணம் ஆக மாட்டார்கள். ஆச்ரயம் கொடுக்க மாட்டார்கள். நமக்கு ஏக மாத்திர சரணம் யார் என்றால் நம் தலை மீது இருக்கும் குருவின் பாதுகைதான். இதன் அபிப்ராயம் என்ன? - நமக்கு யாரும் சரணம் கொடுக்க மாட்டார்கள் என்றால் - தாயும் இல்லை, தந்தையும் இல்லை, மக்களும் இல்லை, அண்ணன் தம்பியும் இல்லை, குருபாதுகை ஒன்று தான் என்பதில் உள்ள அபிப்ராயம் என்ன? அப்படியானால் இவர்கள் யாரிடத்திலிருந்தும் நமக்கு ப்ரயோஜனம் ஆகாது, உபகாரம் ஆகாது என்றா? இல்லை. அவர்களிடமிருந்தும் உபகாரம் ஆகும். தந்தை, தாய், அண்ணன், தம்பி, மக்கள், உறவினர்கள் எல்லாரும் நமக்கு உபகாரம் செய்யக்கூடியவர்களே. இவர்களிடமிருந்து உபகாரம் ஆகாது என்று இல்லை. ஆனால் நமக்கு பரமோபாகாரம் என்பது அந்தத் தலை மீது இருக்கும் குருபாதுகையினால் தான். உபகாரம் என்றால் என்ன? பரமோபகாரம் என்றால் என்ன?

உபகாரம் என்றால் லௌகீகமான ப்ரயோஜனம். பரமோபகாரம் என்றால் ஸாஸ்வதமான ப்ரயோஜனம். லௌகீக ப்ரயோஜனம் இவர்கள் எல்லாரிடமிருந்தும் நமக்குக் கிடைக்கும். ஆனால் ஸாஸ்வதமான ப்ரயோஜனம் என்னவோ அது இவர்களிடமிருந்து ஆகாது.

அது என்ன ஸாஸ்வதமான ப்ரயோஜனம்? என்றால் மோக்ஷமே ஸாஸ்வதமான ப்ரயோஜனம். மனுஷ்யனுடைய ஜீவனத்திற்கு பரம லக்ஷ்யமானது மோக்ஷம். அந்த மோக்ஷத்தை ஸாதித்தால் தான் நாம் க்ருதார்த்தர்கள் ஆவோம். அது இல்லை என்றால், நாம் வேறு எதை ஸாதித்தாலும் க்ருதார்த்தர்கள்  என்று சொல்லிக் கொள்ள முடியாது. வேறு எதை ஸாதித்தாலும் நமக்கு வேறு ஜன்மம் கண்டிப்பாக உண்டாகிவிடும். மோக்ஷம் ஸாதித்தால் மட்டும் மறு ஜன்மம் உண்டாகாது.

அதைப் பற்றி பகவத்பாத சங்கரர் அனாத்மஸ்ரீ விக்ரஹணம் என்ற சின்ன ஸ்லோகம் எழுதியிருக்கிறார். அதில் அவர் இந்த ஆத்மஸாக்ஷாத்காரம் விட்டு எதை சாதித்து ப்ரயோஜனம் என்ன என்று சொல்கிறார்.

விஷ்ணோர்லோக விக்ஷிதோ வா தத: கிம் |
சம்போர்லோகஸ் சசிதோவா தத: கிம் |
ஏவ ஸ்வாத்மானைவ ஸாக்ஷாத்க்ருதோ பூத் ||

நான் வைகுண்டம் பார்த்திருக்கிறேன், கைலாசம் பார்த்திருக்கிறேனென்றாலும் திரும்பவும் இந்த லோகத்திற்கு வரத்தானே வேண்டும்? அதனால் அதை பரம லக்ஷ்யம் என்று சொல்ல முடியாது. ஆத்ம ஸாக்ஷாத்காரம் ஆனால் தான் முக்தி. ஆத்ம ஸாக்ஷாத்காரம் கிடைக்க வேண்டுமானால் அது ஸத்குருவினால் தான் முடியும். அதனால் தான் குருபாதுகை நமக்கு பரமோபகாரம் ஆகும் என்பதால் “பரமம் சரணம் இதம் ஸ்யாத், சரணம் மம மூர்த்னி தேசிகன்யஸ்தம்”.

நம் தலை மீது இருக்கும் குருபாதுகையே எனக்கு அத்யந்திகமான ஆஸ்ரயம் கொடுக்கக் கூடியது, என்று அர்த்தம் சொல்கிற இந்த ஸ்லோகத்தை ப்ரதி நித்யம் சொல்லிக் கொண்டு, குருபாதுகையைத் தலை மீது வைத்துக் கொண்டு, பிறகு பாதுகையை பூஜை செய்து, அதன் பிறகு அந்தப் பாதுகையை நமஸ்கரிப்பது சிருங்கேரி ஜகத்குருவின் தினப்படி க்ருத்யம் ஆகிறது.

இந்த குரு பாதுகையினால் நமக்கு என்ன என்ன அனுக்ரஹம் கிடைக்கும் என்பதை நம் பரமேஷ்டி குருவான ஜகத்குரு ஸ்ரீ சச்சிதானந்த சிவாபிநவ ந்ருஸிம்ஹ பாரதி ஸ்வாமிகள் குருபாதுகா ஸ்தோத்திரத்தில் உத்திரவு கொடுத்திருக்கிறார்கள். அவர் “சமாதி ஷட்க ப்ரத வைபவாப்யாம் ஸமாதி தான வ்ரத தீக்ஷிதாப்யாம் ரமாதவாங்கிரி ஸ்திர பக்திதாப்யாம் நமோ நம: ஸ்ரீ குருபாதுகாப்யாம்” என்று சொல்கிறார். சமாதி ஷட்கத்தைக் கொடுக்க வல்லது. சமாதியைக் கூட பாதுகையிலிருந்து நாம் பெற்றுக் கொள்ள முடியும். பகவானிடத்தில் பக்தி கூட அந்தப் பாதுகையின் ப்ரபாவத்தால் நமக்குக் கிடைக்கும்.

“சமாதி ஷட்கம்” என்ற வார்த்தைக்கு என்ன அர்த்தம் என்றால் - வேதாந்தத்தை அப்யாஸம் செய்ய வேண்டுமானால் அதற்கு யாருக்கு அருகதை இருக்கிறது? இந்தக் காலத்தில் ப்ரதி வொருவனும் வேதாந்தம் கற்றுக் கொள்கிறவனே. ஒவ்வொருவனும் வேதாந்தம் கேட்பவனே. ஆனால் வாஸ்தவத்தில் வேதாந்தம் அப்யாஸம் செய்ய யாருக்கு அருகதை அல்லது யோக்யதை அல்லது அதிகாரம் இருக்கிறது என்பதற்கு பகவத்பாத சங்கரர் உத்தரவு கொடுத்திருக்கிறார். யாருக்கு விவேகம் இருக்கிறதோ, வைராக்யம் இருக்கிறதோ, சமாதி இருக்கிறதோ, முமுக்ஷுத்வம் இருக்கிறதோ அவருக்குத் தான் வேதாந்த அத்யயனத்தில் அதிகாரம் இருக்கிறது.

இதில் சமாதி ஷட்கம் என்றால், சமம் முதல் ஆறு குணங்கள். அவை சம, தம, உபரதி, திதிக்ஷு, ஸ்ரத்தா, ஸமாதான. இந்த ஆறையும் ஸ்ருதி, உபநிஷத் சொல்கிறது. ஆக உபநிஷத்தில் “சாந்தோ தான்த: உபரிதிஸ்திதிக்ஷு ஸ்ரத்தா வித்த ஸமாஹிதோ பூத்வா ஆத்மன்யேவாத்மானம் பஸ்யேத்” என்று சொல்லியிருக்கிறது.

ஆக உபநிஷத்தில் சொல்லியிருக்கிற சாந்தோ, தாந்தோ என்ற ஆறு சமாதி ஷட்கம் என்பது.

அதில் ‘சம’ என்றால் மனசை நிக்ரஹம் செய்வது. அதாவது மனசைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பது. ‘தம’ என்றால் மனசைத் தவிர மற்ற இந்திரியங்களை நிக்ரஹம் செய்வது. இந்திரியங்களில் அந்தர் இந்திரியம், பஹிர் இந்திரியம் என்று இரண்டு வகை இருக்கிறது. பஹிர் இந்திரியம் என்றால் கண், மூக்கு, காது, நாக்கு, சருமம். அந்தர் இந்திரியம் என்றால் உள்ளே இருப்பது, அதாவது மனசு. அந்தர் இந்திரியக் கட்டுப்பாடும் வேண்டும். பஹிர் இந்திரியர்க் கட்டுப்பாடும் வேண்டும். அப்படி என்றால் மனசும் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க வேண்டும். பஹிர் இந்திரியங்களான கண், மூக்கு, காது, நாக்கு, சருமம் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க வேண்டும். மனோ நிக்ரஹத்திற்கு ‘சம’ என்றும், பஹிர் இந்திரிய நிக்ரஹத்திற்கு ‘தம’ என்றும் சாஸ்திரம் சொல்கிறது.

அடுத்தது திதிஷஸ. திதிக்ஷா என்றால் ஸகிப்புத்தன்மை. வெயில், குளிர் ஆகியவற்றைத் தாங்கிக் கொள்வது. இதற்கு ‘த்வந்த்வ’ என்று ஸாஸ்த்திரம் சொல்கிறது. த்வந்த்வ, ஸஹிஷ்ணுதா என்று சொல்வார்கள். பசி, பயாக்னி என்பதைக் கூட த்வந்த்வ என்பார்கள். நமக்கு இது எதுவுமே ஸகித்துக்கொள்ள முடியாது. வெயில் ஜாஸ்தி ஆகிவிட்டால் ஆகாது. குளிர் ஜாஸ்தி ஆகிவிட்டாலும் ஆகாது. கொஞ்சம் தாகம் எடுத்தால் நீர் குடிக்க வேண்டும். கொஞ்சம் பசித்தால் ஏதாவது சாப்பிட வேண்டும். எதையும் சகித்துக்கொள்ள நமக்கு சக்தி இல்லை. இதை கேலியாகச் சொல்வார்கள். சிலருக்கு தீர்த்தம் குடித்தால் குளிர்ந்து விடும். ஆரத்தி எடுத்தால் உஷ்ணம் ஆகிவிடும் என்று. இக்காலத்து மக்கள் இப்படித்தான் இருக்கிறார்கள். த்வந்த்வ ஸஹிஷ்ணுதா என்பதே இல்லை. ஆனால் அக்காலத்து மஹாத்மாக்களுக்கு த்வந்த்வ ஸஹிஷ்ணுதா இருந்தது. அவர்கள் குளிர் காலத்தில் குளிர்ந்த நீரில் நின்று கொண்டு தபஸ் செய்வார்கள். இதற்கு திதிக்ஷா என்று பெயர். இந்த த்வந்த்வ ஸஹிஷ்ணுதா என்பதற்கே திதிக்ஷா என்று பெயர்.

‘ஸ்ரத்தா’ என்றால் - ஸாஸ்திரத்திலும், குருவின் வாக்கியத்திலும் அபாரமான விஸ்வாஸம். அதற்கு ‘ஸ்ரத்தா’ என்று பெயர்.

இது மாதிரி சம, தம, உபரதி, திதிக்ஷா, ஸ்ரத்தா, ஸமாதானா என்ற ஆறை ‘சமாதி ஷட்கம்’ என்போம். இவை ஆறும் யாருக்கு இருக்கிறதோ, அவர் வேதாந்த அத்யயனம் செய்வதற்கு அருகதை உடையவர். ஏனென்றால், அவருக்கு மனோ நிக்ரஹம் இருக்கிறது. த்வந்த்வ ஸஹிஷ்ணுதா இருக்கிறது, தாழ்மை இருக்கிறது, ஸ்ரத்தா இருக்கிறது என்பதால் வேதாந்த அத்யயனத்திற்கு உட்கார்ந்தால் மனசு அதிலேயே இருக்கும். மனசு நிக்ரஹம் இல்லாமல் வேதாந்தம் கற்றுக் கொள்ள உட்கார்ந்தால் மனசு அதில் இருக்காது. எங்கோ சென்றிருக்கும். அதற்கே ஒருவர் சொன்னார்,” நான் வேதாந்தம் கற்றுத் தருகிறேன் என்றால் நிறைய லௌகீகர்கள் வருகிறார்கள். உட்காருவார்கள். அதில் அவர்களுக்குப் பெருமை இருக்கும். நாங்கள் பங்களூரில் மடத்தில் கீதா பாஷ்யம் கற்றுக் கொள்கிறோம். அங்கு இராமச்சந்திர ஸாஸ்திரி அவர்கள் சொல்லிக் கொடுக்கிறார்கள். நான் கேட்டேன் என்று என்னிடம் நிறையப் பேர் சொல்லியிருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் உட்கார்ந்திருப்பார்கள். இங்கு ஸாஸ்திரிகள் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர்கள் தூங்கிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஸாஸ்திரிகள் பாடம் முடிந்து எழுந்து செல்வார். அவர்களும் எழுந்து செல்வார்கள். ஆனால் அதில் மீந்தது என்ன? நான் ஸாஸ்திரிகளிடத்தில் கீதா பாஷ்யம் பாடத்திற்குப் போகிறேன் என்பது. அவ்வளவுதான். என்ன காரணம் என்றால், அவர்களுக்கு சமாதியே இல்லை. மனசு எங்கோ சென்றிருக்கும். அவர்கள் தூங்கிக் கொண்டிருப்பார்கள். அதனால் தான் வேதாந்த அத்யயனத்திற்கு இந்த சமாதி ஷட்கம் வேண்டும் என்று ஸாஸ்திரம் சொல்கிறது. இது நமக்கு எப்படி அனுக்ரஹம் ஆகும் என்றால் குருவின் ப்ரபாவத்தின் அனுக்ரஹத்தால் ஆகும். அதனால் குரு பாதுகை நமக்கு சமாதி ஷட்கம் அனுக்ரஹம் செய்ய சக்தி உடையது என்பது போல் “சமாதி ஷட்க ப்ரதவைபாவாப்யாம்” என்பதாக ஸ்துதிக்கிறார், குரு பாதுகா ஸ்தோத்திரத்தில்.

“அனந்த சம்சார சமுத்ர தார நௌகாயிதாப்யாம்”

இந்த சம்சாரம் என்ற ஸாகரத்தைத் தாண்டுவதற்குப் படகு இந்த குருபாதுகை. நாம் எப்படி ஒரு படகின் மூலமாக ஒரு நதியையோ, சமுத்திரத்தையோ தாண்டுகிறோமோ, அதே போல் சம்சாரம் என்ற சமுத்திரத்தை குருபாதுகை என்ற படகை வைத்துக் கொண்டு தாண்ட முடியும். அதாவது ஸத்குரு நம்மை சம்சாரம் என்ற ஸாகரத்தைத் தாண்ட வைப்பார். அதாவது சம்சாரம் என்ற ஸாகரத்தை நாம் தாண்டுவதற்கு நமக்கு ஸத்குரு அனுக்ரஹம் செய்வார். அதே போல் இன்னொரு ஸ்லோகத்தில்,

“காமாதி ஸர்ப்ப வ்ரஜ பஞ்ஜகாப்யாம் விவேகவைராக்ய நிதிப்ரதாப்யாம் |
போதப்ரதாப்யாம் த்ருதமோக்ஷதாப்யாம்...”

காமக் க்ரோதாதிகள், லோபாதிகள் நம் மனத்தில் வீடு கட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன. காமக்ரோதலோபங்களால் தான் நாம் கெட்ட காரியங்களில் ஈடுபடுகிறோம். அதனால் தான் நமக்கு ஸகல விதமான துக்கங்கள் வருகின்றன. இந்த காமக்ரோதாதிகள் நாசம் அடைய வேண்டுமானால் ஸத்குருவின் க்ருபை வேண்டும். குருபாதுகைகளுக்கு அத்தனை மகிமை இருக்கிறது. அப்படிப்பட்ட குருபாதுகைகளை நாம் ஆராதித்து வந்தால் காமக்ரோதாதிகள் நாசம் அடையும்.

அடுத்து “விவேக வைராக்ய நிதிப்ரதாப்யாம்”
விவேகம், வைராக்யம் குருபாதுகையின் மகிமையால் கிடைக்கும்.

“போதப்ரதாப்யாம் த்ருதமோக்ஷதாப்யாம்”

மோக்ஷம் கூட குருபாதுகையின் மகிமையால் கிடைக்கும். ஒரு ஸ்லோகத்தில் “ஸ்வார்ச்சா பராணாம் அகிலேஷ்டதாப்யாம் ஸ்வாஹா ஸஹாயக்ஷ துரந்தராப்யாம்”

அதில் குருபாதுகா ஸ்தோத்திரத்தில் அந்த “ஸ்வாஹா ஸஹாயாக்ஷ துரந்தராப்யாம்” என்ற வார்த்தைக்கு யாருக்கும் சரியாக ஆர்த்தம் தெரிந்து கொள்ள முடியாது. ஏனென்றால் அர்த்தம் அவ்வளவு குப்தமாக இருக்கிறது. இன்று குருபாதுகா அனுக்ரஹ என்ற ஸமாரம்பம் இருப்பதால் நான் இங்கு சொல்வதற்கு ஆசைப்படுகிறேன்.

‘ஸ்வாஹா ஸஹாயாக்ஷ துரந்தராப்யாம்’ எ ஸ்வாஹா: ஸஹாய என்றால் ‘அக்னி’ என்று பெயர். ஸ்வாஹா என்று அக்னியின் பத்னிக்குப் பெயர். அதிலிருந்து ஸ்வாஹா ஸஹாய: என்றால் அக்னி என்று அர்த்தம். அக்னியைக் கண்ணாக உடையவர் மஹேஸ்வரன்.

‘ஸ்வாஹாஸஹாயாக்ஷ: - ஸ்வாஹா ஸஹாய: அக்ஷி யஸ்ய ஸ:

 ஸ்வாஹா ஸஹாயாக்ஷ:’ என்றால் பாலநேத்ர, பாலாக்ஷ, மஹாதேவ என்று அர்த்தம்.அந்த மஹேஸ்வரனுடைய கர்தவ்யம் என்னவோ அதை நிறைவேற்றக் கூடிய சக்தி உடையது இந்தப் பாதுகை. மஹேஸ்வரனுடைய கடமை என்னவென்றால், ஸாஸ்திரம் சொல்கிறது - ‘ஞானம் மஹேஸ்வராத் இச்சேத்.’ மஹேஸ்வரன் ஞான ப்ரதாநனாக இருக்கிறார். அந்த மஹேஸ்வரனுடைய கடமையை குருபாதுகை கொடுக்கிறது என்றால் ஞானத்தைக் கொடுக்கவல்லது. அப்படியாக “ஸ்வாஹா ஸஹாயா க்ஷ துரந்தாப் யாம்” என்றால் ஞானத்தைக் கொடுக்கவல்லது அது என்பதாகும்.

இப்படி அனேக மகிமையுள்ளது குருபாதுகை. அப்படிப்பட்ட குருபாதுகையை நான் நமஸ்கரிக்கிறேன் என்று சொல்லி நம்ம பரமேஷ்டிகுரு இந்த ஸ்தோத்திரத்தை ரசனை செய்து, ப்ரதி நித்யம் தன் குருவின் சந்நிதியின் முன் நின்று கொண்டு அவரின் பாதுகையைத் தலை மீது வைத்துக்கொண்டு இந்த ஸ்தோத்திரத்தைச் சொல்வார்கள். அதே க்ரமப்படி இன்றும் நம் மடத்தில் நடந்து வருகிறது. குருபாதுகையின் மகிமை நிரூபிக்கப்பட்ட விஷயம்.

GREAT EXPERIENCES WITH SRINGERI JAGADGURUS:

GREAT EXPERIENCES WITH SRINGERI JAGADGURUS :

There is a Shloka in praise of Sri Sri Vidyaranya Mahaswamiji, the 12th  Jagadguru Shankaracharya of Sringeri Sarada Peetham, which says, 'He is capable of making a dumb person a good orator and a talkative person dumb'. 

Sri Narasimha Murthy of Bangalore personally experienced the truth of this statement. In 1945, Murthy had suffered huge financial losses and went to Sringeri to seek Mahaswamiji's blessings. It was a Navaratra and Mahaswamiji was in Samadhi. Murthy stayed back in Sringeri and began to wait for Mahaswamigal to come out from Samadhi. Sri Abhinava Vidya Tirtha Mahaswamiji, who was coming out of Saradambal's temple after Darshan, saw Murthy in the queue one day and stopped suddenly. He asked, 'Do you know Sanskrit?' Murthy explained that he did not have a good command over Sanskrit. Immediately Vidya Tirtha Mahaswamiji  said, 'Don't worry! Saradambal will bless you with the knowledge of Sanskrit. Come and see me tomorrow morning'. 

The next day, Murthy went to see Sri Abhinava Vidya Tirtha Mahaswamiji.  His holiness  gave him the Upadesha of the supreme Srividya Mahamantra and blessed him. After returning to Bangalore, Murthy began to regularly chant the mantra with immense faith and devotion. By the power of the Mahamantra and by Guru's grace, Murthy got the inspiration to write a poem in Sanskrit. He composed a poem on the Sringeri Guru Parampara, starting with the name of his own guru, Sri Abhinava Vidya Tirtha Mahaswamiji. He named the poem of 116 Shlokas, 'Sri Deshikendra Tarangini'. He visited Sringeri again in 1946 during Navaratra. By then, all his financial problems had been solved. 

With Tripurasundari's grace, is there something impossible? He also brought along two copies of his poem as an offering to the holy feet of his Guru. But he thought in his mind, 'I am not a Sanskrit scholar and hence my poem may have lot of grammatical errors. If Mahaswamiji  reads my poem, he may notice the errors and feel unhappy with me'. With this thought, he did not show his poem to Mahaswamiji . One evening, Murthy was prostrating before the Adhishthana of Sri Narasimha Bharati Mahaswamigal in Narasimha Vana. All of a sudden, Sri Chandrashekhara Bharati Mahaswamiji  came there and stood before Murthy. Unable to control his emotions, Murthy's eyes became wet with happiness and fell at the feet of Mahaswamiji. 

Mahaswamiji  smiled at him and asked, 'So, where is your poem? You never showed it to me!' Murthy was shocked at Mahaswamiji's  question and surprised beyond words. With great hesitation, he handed a copy of his poem to Mahaswamiji. 

Mahaswamiji  sat down right in that place and said, 'You read the poem and I will listen to it'. Mahaswamiji  sat leaning against a pillar and began to listen to te poem. By then, it was 5pm  and Abhinava Vidya Tirtha Mahaswamiji  came there to accompany Mahaswamiji  to the shrine of Kalabhairava. Sri Chandrashekhara Bharati Mahaswamiji  looked at him and said, 'Murthy has written a poem. I will listen to it completely. You may proceed to the temple of Kalabhairava' and continued to listen to the poem. 

At a certain juncture, Mahaswamiji  stopped him and asked, 'In your poem, the 104^th Shloka says: 

EtadyAnekadeSheshu pratyakShIkR^itadeshikA. nR^isimhapAdashobhAbhyA mUrdhni tiShThatu pAdukA. 

You have mentioned that Sri Narasimha Bharati Mahaswamiji appeared in different places at the same time. What is the proof you have for this?' 

Murthy began to narrate an incident with great humility: 'B.V. Kameshwara Iyer was travelling from Rameshwaram to Dhanukshkoti, along with a friend, in a boat. Suddenly there was a huge storm and the boat began to drown. Kameshwara Iyer began to pray to his Guru Sri Narasimha Bharati Mahaswamiji  to save them. Immediately Narasimha Bharati Mahaswamiji  appeared on the shore and began to wave his Uttariya. The storm receded all of a sudden and the boat reached the shore safely. But the Guru was not to be see anywhere on the shore'.

 Sri Chandrashekhara Bharati Mahaswamiji  was very happy with Murthy's explanation and instructed to get his poem printed.  

OHM SHIVAYA GURAVE NAMAHA !!!

GREAT EXPERIENCES WITH JAGADGURU SHANKARACHARYA SRI SRI SRI CHANDRASEKARA BHARATI MAHASWAMIJI:

GREAT EXPERIENCES WITH JAGADGURU SHANKARACHARYA SRI SRI SRI CHANDRASEKARA BHARATI MAHASWAMIJI:

During Vijaya yathra,  Sri Chandrashekhara Bharati Mahaswamiji had come to the city of Mysore. He was staying in the Veda Pathashala of Mysore. Everyday, thousands of devotees visited him to seek his blessings and to fill themselves with his grace. 

One afternoon, Mahaswamiji was speaking to some of his disciples. Having met a person once, he would never forget that person again. Even after several years, he would recognize him and address him affectionately. While he was busy talking to some disciples, an attendant came in and informed Mahaswamiji  that one Venkataramana Iyer from Coimbatore was waiting for his Darshan. 

As soon as this information reached the ears of Mahaswamiji, his smiling face became serious and his voice became stern. He replied, "It is not possible for me to give him Darshan now. Convey this to him". All the disciples who had gathered around the Mahaswamigal were surprised to see him angry. The attendant came outside and conveyed Mahaswamigal's message to Venkataramana Iyer. However, Iyer refused to leave the place without Mahaswamiji Darshan and requested the attendant to convince the Mahaswamiji to give him Darshan. But the attendant's efforts proved futile and Mahaswamiji refused to give him Darshan. 

After repeated requests through the attendant, Mahaswamiji unwillingly permitted Iyer to enter the room in which Mahaswamiji was seated. Overjoyed, Iyer came into the room, placed a big tray filled with many varieties of fruits in front of Mahaswamiji and prostrated before Mahaswamiji.  

However, Mahaswamiji said, "I will not accept any of this! Please leave the place". Iyer could not take this any more and began to weep in front of Mahaswamigal. He said, "Gurudeva! If I have committed any blunder, please forgive me and correct me". 

Mahaswamiji replied, "If the daughter dies, doesn't her mother even have the right to remember her daughter and shed a few tears? How can you reject her motherly affection and act cruelly towards her? Having doubled her grief with your indifferent behavior, why have you come here to see me? Being a Grihastha, when you cannot treat your own wife with care, why do you need Guru's Darshan? I will not accept any of this! Please leave". 

It was indeed true that Iyer's daughter had passed away and his wife often shed tears in remembrance of her daughter. Iyer had severely punished his wife for this reason and had even stopped talking to her. Mahaswamiji, who knew well the past, present and the future, had seen the sorrowful state of Iyer's wife and his compassion for the poor lady had transformed into anger towards Iyer. 

Iyer realized his mistake and began to cry for forgiveness. Mahaswamiji softened and said, "Forget the past! Return to your place immediately and console your wife. Go with your wife and son to Tirupati and perform your son's Upanayana there. Then come here for my Darshan with your wife and the Vatu. Until then, I will not accept any of the things you have brought for me". 

Following Mahaswamigal's advice, Iyer returned a few days later with his wife and the Vatu to seek Mahaswamigal's advice. Mahaswamigal blessed the couple and gave Mantropadesha.

OHM SHIVAYA GURAVE NAMAHA !!! 

Sri KRISHNASTAKAM

Sri KRISHNASTAKAM

Composed By: SRI ADHI SANKARAR

श्रियाश्लिष्टो विष्णुः स्थिरचरगुरुर्वेदविषयो

धियां साक्षी शुद्धो हरिरसुरहन्ताऽब्जनयनः ।

गदी शंङ्खी चक्री विमलवनमाली स्थिररुचिः

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ १ ॥

यतः सर्वं जातं वियदनिलमुख्यं जगदिदं

स्थितौ निःशेषं योऽवति निजसुखांशेन मधुहा ।

लये सर्वं स्वस्मिन्हरति कलया यस्तु स विभुः

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ २ ॥

असूनायम्यादौ यमनियममुख्यैः सुकरणै-

र्निरुद्ध्येयं चित्तं हृदि विलयमानीय सकलम् ।

यमीड्यं पश्यन्ति प्रवरमतयो मायिनमसौ

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ ३ ॥

पृथिव्यां तिष्ठन्यो यमयति महीं वेद न धरा

यमित्यादौ वेदो वदति जगतामीशममलम् ।

नियन्तारं ध्येयं मुनिसुरनृणां मोक्षदमसौ

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ ४ ॥

महेन्द्रादिर्देवो जयति दितिजान्यस्य बलतो

न कस्य स्वातन्त्र्यं क्वचिदपि कृतौ यत्कृतिमृते ।

बलारातेर्गर्वं परिहरति योऽसौ विजयिनः

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ ५ ॥

विना यस्य ध्यानं व्रजति पशुतां सूकरमुखां

विना यस्य ज्ञानं जनिमृतिभयं याति जनता ।

विना यस्य स्मृत्या कृमिशतजनिं याति स विभुः

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ ६ ॥

नरातङ्कोट्टङ्कः शरणशरणो भ्रान्तिहरणो

घनश्यामो वामो व्रजशिशुवयस्योऽर्जुनसखः ।

स्वयम्भूर्भतानां जनक उचिताचारसुखदः

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ ७ ॥

यदा धर्मग्लानिर्भवति जगतां क्षोभकरणी

तदा लोकस्वामी प्रकटितवपुः सेतुधृदजः ।

सतां धाता स्वच्छो निगमगणगीतो व्रजपतिः

शरण्यो लोकेशो मम भवतु कृष्णोऽक्षिविषयः ॥ ८ ॥